Είμαι ό, τι έχω ξεχάσει; – Γράφει ο Άγγελος Τάσκος.

Είμαι ό, τι έχω ξεχάσει;

Το τελευταίο μου πνευματικό παιδί που κρατώ στα χέρια μου και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αρμός, γράφτηκε «εν-πλω». Σε δοτική πτώση. Σε ένα δόσιμο. Από ψυχής για ψυχές. Εμείς άραγε σε ποια πτώση ζούμε? Σε ποια πτώση ξαποσταίνουν οι ανάσες μας? Πάντως όχι στη δοτική. Παράλογο? Όχι. Ούτως ή άλλως ζούμε στη λογική του παράλογου χρόνια ολάκερα χρόνια. Τόσοι κόποι, τόσα άγχη για να φτάσουμε πάλι στην ίδια απαράμιλλη ζωή από την οποία φοβόμαστε να φύγουμε σαν θεριεύουν δυνατοί και πελώριοι οι εγωισμοί μας. Να φοβόμασταν τουλάχιστον απροσκύνητα? Μπα ούτε αυτό δεν μπορούμε οι περισσότεροι πλέον. Ζούμε σαν παντοδύναμα ¨τίποτα¨ σε αδύναμα ¨γιατί¨. Καθώς δυστυχώς στις μέρες μας τα ψέματά μας πλέον έχουν πεντακάθαρο το μητρώο τους. Έτσι δεν είναι? Και κάπως έτσι κυλάνε άσκοπα οι χρόνοι μας και ζούμε τις αναπαραστάσεις των ζωών μας που μας έχουν επιβάλλει. Και εγώ μας ρωτώ με απόγνωση…από τι πέθαναν οι επιθυμίες μας? Από ασιτία ή από ακινησία? Και εμείς συνεχίζουμε απρόσκοπτα, μέσα από τους ρευστούς μας φόβους μας να ψάχνουμε σημεία αναφοράς στις αλήθειες μας. Αλήθειες σαν άηχες συγγνώμες σε ηχηρούς θρήνους. Μήπως τελικά η μοναδική εκδοχή του χρόνου των ζωών μας είναι μόνο η μνήμη μας? Και εάν ναι για ποια μνήμη μιλάμε? Μήπως είμαστε εν τέλει ό, τι έχουμε ξεχάσει? Μήπως είμαστε οι ζωές που δεν ζήσαμε?

Αγαπημένοι συνοδοιπόροι διαβάζοντας κανείς τούτο το βιβλίο θα θυμηθεί ξανά πως η ζωή απλά μας δίδεται…απλά όμως και μας φεύγει. Μα εμείς τη ζούμε ως λίγοι σε όλα και λίγο από όλα, γιατί φοβόμαστε την προσπάθεια της ολοκλήρωσης των εαυτών μας. Και κάπως έτσι, μας χάνουμε. Γινόμαστε η εν-ζωή απώλειά μας. Και εγώ μας ρωτώ, η απώλεια τελικά αποσιωπά ή μας αποκαλύπτει? Φίλες , φίλοι μου, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες τα χρόνια που μας φιλοξενούν, μας ξεπροβοδίζουν με στοργή και σοφία. Αλλά εμείς ζούμε στη στατιστική ομίχλη μας. Και αυτό γιατί οι ευθύνες που φοβόμαστε να έχουμε, κρατάνε αιχμάλωτες τις μνήμες μας. Έχουμε σκεφτεί ότι αυτά που είναι να αντιμετωπίσουμε, μας δείχνουν και το δρόμο προς τα πού πρέπει να βρισκόμαστε? Πάντως όχι στην άνεση του καναπέ μας, ειδάλλως τα ψέματα θα συνεχίζουν να ταΐζονται από τις ανοχές μας και τα ανατρέψιμα θα γίνουν αναστρέψιμα. Οπότε δεν χρειάζεται να φοβόμαστε την απώλεια στις ζωές μας, αλλά την μετάφραση που αυτή κάθε φορά θα έχει. Για να ξέρεις τουλάχιστον μέσα από αυτήν ποιος είσαι, πριν ο άλλος σου πει ποιος είσαι.

Θέλω να παρακαλέσω την καθεμιά σας, τον καθένα σας ξεχωριστά να ψάξει έστω για λίγο το παιδί μέσα του. Για πόσα χρόνια δεν υπήρξες παιδί? Και δεν μιλώ για το παρελθόν σου το μακρινό. Για πόσα χρόνια δεν αγάπησες σαν παιδί? Που δεν κρατούν κακία, ούτε ισολογισμούς, ούτε υπολογισμούς. Παρά μόνο τη μνήμη της αγάπης τους. Γιατί η αγάπη είναι σαν μια κατάλληλη στιγμή που ανήκει στο ¨για πάντα¨ και ¨δια πάντα¨. Γιατί τα παιδιά , εν αντιθέσει με εμάς , πιστεύουν ότι δε θα συμβεί αυτό που φοβούνται , αλλά αυτό που εύχονται και τα κάνει χαρούμενα. Οπότε ποιο είναι το αντίδωρο της μνήμης μας από το παιδί που χάσαμε μέσα μας? Ούτε καν θυμόμαστε. Τελικά πόσοι χωράμε στο ¨μαζί¨? Μη μου τσαμπουνάς πως δεν χωράνε πολλά άτομα, σχεδόν κανένας στον ανελκυστήρα της ζωής σου, γιατί τότε οι αλήθειες σου θα σε αρνούνται πεισματικά, αφού δεν τις αντικρύζεις με την καρδιά σου. Το βιβλίο αυτό μέσα από τις 77 ιστορίες του με ρωτά, μας ρωτά: «είσαι ό, τι έχεις ξεχάσει?». Η απόσταση ανάμεσα σε αυτή την ερώτηση και στην απάντησή της …ονομάζεται ζωή. Πόσο καιρό περιμένουν οι δυνατότητές μας να εκφραστούν? Πόσες φορές οι αναμνήσεις μας γίνηκαν ήττες που δεν τις αποφύγαμε , γιατί δεν τις αγγίξαμε με μια αγκαλιά? Και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε τεχνητά Αλτσχάιμερ, γιατί μας συμφέρει. Και ο χρόνος μας, μας προσπερνά αφού ο φόβος μας κατάντησε να είναι ο καλύτερος ράφτης και οι πόνοι μας σουλατσάρουν ως αλειτούργητα κόλλυβα αφού σακατέψαμε τις μνήμες μας. Μα τούτο να θυμάστε: η ρίζα κάνει την κορφή, η ρίζα τη ξεραίνει. Και η μνήμη είναι η ρίζα μας.

Ένα από τα πρωταρχικά θέματα που πραγματεύεται, που θίγει αυτό το συγγραφικό μου πόνημα, είναι οι φόβοι μας. Δε μιλώ για τους συνετούς, από τη ζωή δοσμένους. Αλλά για εκείνους τους άλογους, τους ασύμμετρους, τους κατασκευασμένους…τους επιβεβλημένους ως political correct. Με αυτούς τι γίνεται? Προσπαθούμε να ζήσουμε , αλλά τις περισσότερες φορές, απλά επιβιώνουμε στις εποχές μας. Λογίζουμε τους εγωιστικούς μας μικρόκοσμους για οικουμενικούς και μέσα σε αυτούς γεννοβολάμε φόβους. Πάντως εάν δούμε πιο προσεχτικά, τούτοι οι φόβοι δεν γεννιούνται φυσιολογικά. Όλοι τους με καισαρική τομή βγαίνουν και αυτό σημαίνει κάτι. Για αυτό σας λέω, ας γίνετε και λίγο απείθαρχοι στους φόβους σας. Κάντε καμιά κοπάνα σε αυτούς. Θα είναι οι πιο λυτρωτικές απουσίες σας. Προσπαθούμε να ζήσουμε μόνο με τα φανερά, μα τα κρυμμένα στις ζωές μας πάντα πιότερα είναι. Κιοτεύουμε στα ανομολόγητά μας. Γεμίζουμε με απορίες τις ερωτήσεις που φοβόμαστε να κάνουμε, γιατί ξέρουμε ότι οι απαντήσεις τους θα μας ξεβολέψουν. Ξαποσταίνουμε στην ακινησία μας και κάνουμε τις αναμνήσεις μας κοντόληκτες. Όπως τα προϊόντα στα ράφια της καταναλωτικής μας μανίας. Κάνουμε αυτές μας τις αναμνήσεις χαλασμένα παιχνίδια, που δεν μπορούν πλέον να μας δώσουν χαρά. Προσπαθούμε να ζήσουμε σε τελεσίδικες εποχές που η λέξη «έκπληξη» δεν έχει πατρίδα και η φράση «δεν γνώριζα, δεν ξέρω» , έχει γίνει η πιο πυκνοκατοικημένη χώρα. Και συνεχίζουμε και ζούμε στην αραίωση των ονείρων μας και στην πύκνωση των φόβων μας, στο ενδιάμεσο μιας ανάμνησης και μιας λήθης, γιατί πλέον ούτε οι μνήμες μας δεν αιματώνονται. Και ξέρεις το αίμα είναι αυτό που φέρνει το οξυγόνο στις ζωές μας, που γίναν πλέον μισοσβησμένες διαθήκες. Μας ρωτώ : τελικά είμαστε η αδικία που δώσαμε ή η αδικία που δεχτήκαμε? Ηττημένοι ή αδιάφοροι?

Συνταξιδιώτες μου αυτής της ζωής, στις μέρες μας όμως, ούτε στις μνήμες μας δεν πειθαρχούμε. Για αυτό και εγώ μου έβγαλα amber alert…με έχω χάσει. Γιατί η ελπίδα μου χωρίς μνήμη γίνηκε λεπίδα. Μπας και σταματήσω να τρώω τα περιττά και να νηστεύω στα αναγκαία. Δεν μπορώ βέβαια να αποφασίσω εάν οι μνήμες μου τελικά με αθωώνουν ή με καταδικάζουν. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό έχει σημασία. Σημασία έχουν οι αλήθειες που φέρνουν μέσα τους. Ξέρετε μερικές φορές η αλήθεια είναι σαν το φίδι. Το φοβάσαι και όταν θες να το διώξεις…σε δαγκώνει. Για αυτό καλό είναι να ξέρω τη θέση μου στον κόσμο…για το καλό του κόσμου. Ειδάλλως ο Χρόνος ο πανδαμάτωρ θα με γευματίζει ως ψίχουλο.

Άλλοτε μου μιλώ σε δεύτερο πρόσωπο. Ε ψιτ! Ποιος είναι ο εαυτός σου? Αυτός που δείχνεις? Αυτός που κρύβεται? Ή αυτός που είσαι? Ε ψιτ! Σε σένα μιλώ! Πόσα ψέματα χρειάζεσαι για να φτιάξεις την αλήθεια σου? Πως είσαι σίγουρος εάν έχεις διαλέξει το ¨σωστό¨ φόβο. Και εάν σε έχει διαλέξει αυτός? Ε ψιτ! Σε εσένα απευθύνομαι! Αξίζεις τις επιλογές σου? Θα γυρίσεις ποτέ να κοιτάξεις τη γλώσσα που χρησιμοποιείς? Τις λέξεις που εγκατέλειψες από τα παιδικά σου χρόνια? Μπορεί μια μέρα η μνήμη μου να μην είναι σημαντική έτσι όπως ζω;

Αγαπημένε συνοδοιπόρε μπορεί η μνήμη και η Ιστορία να συνδέονται στενά, απλά η μνήμη δεν είναι σύνολο από πληροφορίες, είναι μια μορφή συνείδησης, η ταυτότητά μας. Είναι μια αόρατη κλωστή που τα συνδέει όλα. Για αυτό αντί να ακυρώνεις τις αναμνήσεις σου στις ανάγκες της αγοράς και της κατανάλωσης, δες από ποια μνήμη εκπορεύεσαι και όχι να απαιτούμε από τις μνήμες μας να μας γιατρέψουν και από τους φόβους μας να θυμηθούμε. Καλύτερο θα ήταν να ζεις τη μνήμη σου ως άγγιγμα, ως σοφία, ως κύτταρο από το οποίο δημιουργείσαι ξανά και να μην την καταντάς ά-πυρη, χωρίς πυρ με άχρηστες άπειρες πληροφορίες.

Καιρός είναι φίλες μου, φίλοι μου να βγούμε από τους ασυνόδευτους χρόνους που μας κατακλύζουν απελπισμένα από τα βαριά ανοήματά μας και να κάνουμε τις δυσκολίες μας φωταγωγημένες. Καιρός είναι να μην κάνουμε ακόκκαλα τα όνειρά μας, γιατί έτσι δεν θα μπορούν να στηρίξουν ούτε το χαμόγελό τους, ούτε το περπάτημά τους. Και στης ψυχής σου τα κιτάπια, τα κρυμμένα, να μπορέσεις να δεις αυτό που ήσουν κάποτε, πριν γίνεις αυτό που είσαι. Καιρός είναι να θυμηθούμε πως δε διαλέγουμε εμείς τη βροχή που θα μας ξεπλύνει, θα μας καθαρίσει από τους φόβους μας. Μήτε διαλέγουμε τον ήλιο που θα μας ζεστάνει από τη μούχλα των δειλιών μας. Εμείς μονάχα διαλέγουμε το εάν εκείνη τη στιγμή θα είμαστε ολότελα γυμνοί ή όχι. Αυτό είναι η ζωή. Και σαν κάποιοι προσπαθήσουν να σε πείσουν πως η προσωπική σου, η ψυχική σου, η καρδιακή σου, η βιωματική σου μνήμη είναι ένας λεκές, πες τους πως αυτός ο γαμημένος λεκές δεν βγαίνει. Γιατί ξέρεις που πάνε οι άνθρωποι σαν φύγουν? Στις μνήμες…