Γίνε αυτός που θα ήθελες να έχεις στο πλάι σου -Γράφει η ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια Έλένη Περινού.

  Γίνε αυτός που θα ήθελες να έχεις στο πλάι σου

Βλέπεις μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο όπου μέσα σε δύο περίπου ώρες συμπυκνώνεται μια ολόκληρη ζωή βασισμένη στα κομβικά της σημεία. Η καθημερινότητα δεν συμπεριλαμβάνεται στο έργο, αλλά τα πιο σημαντικά σημεία – σταθμοί στη ζωή του ήρωα. Μέσα από την εικονική πραγματικότητα και την υποκριτική των ηθοποιών, ταυτίζεσαι. Μήπως έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Ένα θέατρο. Όποιον ρόλο κι αν αποφασίσεις να παίξεις. Στη δικιά σου ζωή ο ρόλος σου είναι πρωταγωνιστικός. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής και τα κοντινά σου πρόσωπα συμπρωταγωνιστές, ενώ γύρω σου υπάρχουν πολλοί κομπάρσοι. Αν επιλέξεις να παίξεις το θύμα ή τον κριτή εσύ αποφασίζεις. Μπορείς επίσης να παίξεις το ρόλο του παρατηρητή. Ουδέτερος ρόλος. Γίνεσαι θεατής στην ίδια σου τη ζωή. Δεν είναι ανάγκη να μπεις σε έναν από τους τρεις αυτούς ρόλους. Μπορείς απλά να είσαι ο εαυτός σου και να μπεις στη δράση ώστε να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Όχι για να κερδίσεις την εύνοια των άλλων, τη δημοσιότητα ή την επιβράβευση. Αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Ο λόγος είναι να ζήσεις όπως αληθινά ονειρεύεσαι. Τι σου αρέσει να κάνεις; Πώς το κάνεις; Έχεις πάθος και όρεξη για να ξετυλίξεις το κουβάρι της ζωής σου; Ή απλά βαριέσαι και αφήνεις τους άλλους να κάνουν για σένα, ό,τι αντιστοιχεί σε σένα να κάνεις; Ποιός είσαι; Τι θέλεις; Έχεις κολλήσει πάνω σε κάποιο άτομο και εξαρτάσαι από αυτό; Ψάχνεις να βρεις ένα άτομο να σε αγαπήσει όπως δεν σε αγάπησε κανείς; Θέλεις να αλλάξεις τους άλλους γιατί έτσι πιστεύεις ότι θα νιώσεις ευτυχισμένος; Πού σέρνεσαι ως υπνωτισμένος μέσα στο σοκάκια της ζωής; Χάθηκες; Στεναχωριέσαι και σκύβεις το κεφάλι περίλυπος; Φοβάσαι το θάνατο ή μήπως τελικά φοβάσαι να ζήσεις;

Μπορείς να φτιάξεις την δική σου θεατρική παράσταση όπως την φαντάστηκες, όπως την θέλεις. Ενδιαφέρουσα, γεμάτη νόημα, γεμάτη περιπέτειες, με καρδιακή επαφή, αγάπη, κατανόηση, σεβασμό και μοίρασμα. Μπορείς να μάθεις να απαγκιστρώνεσαι από τα δόκανα των άλλων, από αυτούς που προσδοκούσες να πάρεις την πολυπόθητη αγάπη και δεν την πήρες ποτέ. Η αγάπη είναι μέσα σου. Εσύ την είχες από πάντα. Γίνε αυτός που θα ήθελες να έχεις στο πλάι σου. Γίνε εσύ αυτό που προσδοκάς να είναι ο άλλος. Ψάχνεις την αγάπη; Αγάπησε πρώτος εσύ. Ψάχνεις την ασφάλεια; Παρηγόρησε και φρόντισε το μικρό παιδί μέσα σου. Ψάχνεις τρυφερότητα; Δώσε την πρώτος εσύ. Γίνε ο ίδιος αγάπη.

Δεν γνωρίζουμε τι θα μας φέρει η ζωή, δεν μπορούμε να ελέγξουμε σχεδόν τίποτα. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε την αντίδρασή μας σε αυτά που συμβαίνουν. Μπορούμε να αφεθούμε στην ροή της ζωής και να μην βαραίνουμε για το κάθε τι με κρίσεις και κατακρίσεις. Κι αν κάποιος σε έβλαψε, δική του είναι η ευθύνη. Τι την κουβαλάς μέσα σου και βαραίνεις; Μήπως εσύ δεν έβλαψες ποτέ και κανέναν; Δεν γίνεται αυτό. Όλοι κάνουμε λάθη καθημερινά. Το να μαλώνεις τον εαυτό σου και να γεμίζεις ενοχές δεν βοηθάει. Βοηθάει να δεις τι έκανες, τι σου συνέβη. Άλλο κρίνω και διακρίνω χωρίς βάρος και εγωκεντρισμό, χωρίς αυτό το πρόσημο της προσωπικής σπουδαιότητας κι άλλο κατακρίνω και μέμφομαι, είτε τον εαυτό μου είτε τους άλλους. Η κατάκριση είναι δια – βολή. Διαβάλλει, διαστρεβλώνει την αλήθεια. Κι εμείς βλέπουμε συνήθως μόνο μέσα από τα δικά μας μάτια. Έχοντας μια τόσο περιορισμένη οπτική, βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα και να τα κλειδώσουμε ως τα μόνο σωστά και αληθινά. Πώς ξέρουμε την αλήθεια; Έχουμε περπατήσει στον δρόμο του άλλου; Έχουμε φορέσει τα δικά του παπούτσια; Γνωρίζουμε την μοίρα του; Όχι. Τίποτα δεν γνωρίζουμε. Κι όμως τόσο εύκολα δικάζουμε και καταδικάζουμε τον άλλον.

Όσο εμείς προσπαθούμε να τελειοποιήσουμε την εικόνα μας, άλλο τόσο μας σπρώχνει ο Θεός με τον δικό Του παράδοξο τρόπο να τελειοποιήσουμε την καρδιά μας. Αντιστεκόμαστε στον πόνο. Δεν τον θέλουμε. Νομίζουμε ότι μας τιμωρεί ο Θεός. Δεν βλέπουμε ότι προσπαθεί να μας σταματήσει από το μάταιο κυνήγι ενός ψεύτικου επάθλου: την τέλεια εικόνα μας. Πονάμε όταν δεν έρχονται τα πράγματα σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Αυτός ο πόνος είναι ένα διαμάντι κρυμμένο μέσα στις λάσπες.

Τι είμαστε στ’ αλήθεια; Πού πήγε εκείνη η αθώα παιδική καρδιά μας; Επειδή πληγώθηκε και εξορίστηκε κάποτε από τους σημαντικούς άλλους που νομίζαμε ότι μας αγαπούσαν, εμείς συνεχίζουμε να την κρατάμε ακόμα φυλακισμένη στα ανήλια και σκοτεινά υπόγεια της ψυχής; Ποιός κρατάει τώρα τα κλειδιά αυτής της φυλακής; Ποιός συνεχίζει να τιμωρεί και να καταδικάζει εκείνο το μικρό παιδί; Όσους ορόφους και να χτίσεις, όσα ρετιρέ και σοφίτες, ο θησαυρός σου είναι στο υπόγειο. Εκεί είναι τα θεμέλια της ψυχής σου. Άνοιξε τις βαριές σιδερένιες πόρτες και τα κάγκελα και ελευθέρωσε εκείνο το μικρό παιδί. Σώσε το. Και πάρτο μαζί σου να δει ξανά το φως του ήλιου και να του δείξεις όλες τις ομορφιές της ζωής και του κόσμου.

«Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Όστις ουν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» : Αν δεν αλλάξετε κι αν δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος λοιπόν ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδί, αυτός είναι ο ανώτερος στη βασιλεία του Θεού).  (Μτ. 18, 1-4).

   

Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά  την αγορά, να επισκέπτεται  οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.