Η κρυμμένη κατάκριση – Γράφει η Έλένη Περινού.
“Η κρυμμένη κατάκριση”
Είναι ύπουλο πράγμα η κατάκριση. Ο νους δεν την αντιλαμβάνεται εύκολα. Κι αυτό επειδή ο νους μας είναι συννεφιασμένος, σκοτεινός, κινείται μέσα στην ομίχλη των λογισμών. Θα πεις: “μα τι λες; Εγώ δεν κατακρίνω. Απλά κρίνω, διακρίνω μια κατάσταση, μια συμπεριφορά, μια κουβέντα, μια στάση, μια πράξη, ένα γεγονός”. Δεν μπορείς να διακρίνεις πότε περιγράφεις και πότε κατακρίνεις παρά μόνο μέσα απ’ την κάρδια σου. Η καρδιά σου γνωρίζει την αλήθεια. Το συναίσθημα σου πάλλεται, φωνάζει. Το σώμα σου σε προειδοποιεί. Οι σφυγμοί σου αυξάνονται, το στομάχι σου σφίγγεται, το πρόσωπο συσπάται, τα μάτια σου αποφεύγουν να κοιτάξουν τον άλλον. Κι όμως συνεχίζεις να λες πως δεν κατακρίνεις. Θες να αλλάξεις τον άλλον. Λες πρέπει να μάθει να σκέφτεται όπως εγώ. Πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται σαν κι εμένα. Να συμφωνεί με τις γενικές αρχές και αξίες του συστήματος, είτε αυτό λέγεται σχολείο, οικογένεια, ομάδα, κοινωνία. Δεν σου αρέσει όπως είναι. Τον κατακρίνεις. Έχεις μέσα στο μυαλό σου ένα μοντέλο για το πως πρέπει να είναι ο μαθητής σου, ο φίλος σου, το παιδί σου ή ο σύντροφος σου. Τον κατακρίνεις. Δεν προσπαθείς να μάθεις και να δεις ποιός είναι ο άλλος. Όχι. Απλά δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις και σαν καλός “δάσκαλος” πρέπει να του μάθεις πώς πρέπει να είναι. Όχι. Δεν είναι όπως έπρεπε να είναι. Αναρωτήθηκες ποτέ, μήπως είσαι εσύ αυτός που αρνείται να δει την διαφορετικότητα; Την δική σου διαφορετικότητα που έκρυψες τόσα χρόνια για να γίνεις μια “εικόνα” αποδεκτή; Και μήπως είσαι εσύ που αρνείσαι να δεις τον άλλον όπως πραγματικά είναι; Και προσπαθείς να τον βάλεις σε ένα καλούπι, σε ένα δικό σου καλούπι, γιατί μόνο μέσα από αυτό το καλούπι μπορείς να σχετισθείς; Μήπως είσαι εσύ που κρατάς τον εαυτό σου δέσμιο σε μια εικόνα εαυτού που θα ήθελες να είσαι; Μήπως εκείνο το μικρό παιδί μέσα σου είναι τόσο πληγωμένο και φοβισμένο που αδυνατεί να αναγνωρίσει κάποια κομμάτια του και συνεπώς αδυνατεί να αναγνωρίσει και την ύπαρξη του άλλου επειδή έχει μάθει να βλέπει μόνο συγκεκριμένες “εικόνες”; Κι επειδή ετούτη η εικόνα του άλλου είναι αλλιώτικη, φοβάσαι να την αποδεχτείς; Μα πώς θα σπάσεις τα δεσμά του εαυτού σου και πώς θα ελευθερωθείς να συναντήσεις τον άλλον; Όταν ζεις με τον φόβο της ανεπάρκειας σου, πώς θα σχετισθείς αληθινά με τον άλλον άνθρωπο; Γιατί τι άλλο είναι η κατάκριση από την ασυνείδητη παραδοχή της αναξιότητας σου που την προβάλλεις απλά πάνω στον άλλον επειδή δεν έχεις επίγνωση ότι είναι δικό σου κομμάτι.
Ελένη Περινού.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
