Ήδη λείπω –déjà absente.
Η συγγραφέας Αγγελική Αγγελοπούλου μιλά για το έργο της.
Γράφω, αναζητώντας έναν τρόπο επαναπροσέγγισης των γεγονότων που μου συμβαίνουν και με επηρεάζουν ποικιλόμορφα. Η ροή της συνείδησης, οι ασύνδετες
σκέψεις, οι προϋπάρχουσες γνώσεις, βιβλία και κείμενα που με έχουν στιγματίσει, με οδηγούν άλλοτε σε μια περίπλοκη γλωσσική δεξιοτεχνία, σε μια ηχητική δομή σε μία
επίκληση θα έλεγα κι άλλοτε πάλι σε μια σειρά συμβολικών εικόνων που παραπέμπουν στην εμπειρία και τα αισθήματα με ελκυστικούς και υποβλητικούς
σκοπούς.
Η Ζωή και ο Έρωτας αποκτούν μια βαθειά συμβολική αξία, όπου συνδυάζονται ο θάνατος και η αναγέννηση, η αίσθηση της απομόνωσης και η κοσμική αρμονία, το παρελθόν και το παρόν. Είναι μια διαρκής αναπαράσταση στιγμών, εγκιβωτισμένων αφηγήσεων, που φιλτράρονται μέσα από υπαινιγμούς και ξαφνικές εκλάμψεις μνήμης. Οι αισθήσεις ξυπνούν από ριπές ανέμου, ξεσπάσματα βροχής, κηλίδες χρώματος, λωρίδες φωτός, παιχνιδίσματα του ήλιου, σαν μορφές μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η ουσιαστική μου επαφή με τον κόσμο.
«…ο ήλιος έδεσε την αύρα του στον λαιμό μου. Από το ψηλό καμπαναριό της Sacré Cœur μέχρι τον φάρο στο ακρωτήριο Ταίναρον απλώθηκε η ματιά μου»( Βανίλια
υποβρύχιο, εκδ. Φλοίσβος, 2019)
Μέσα από μια συνεχή διαλεκτική απουσίας-παρουσίας, αναμονής-εκπλήρωσης, δημιουργείται μια ατμόσφαιρα βιογραφικής συνθήκης μέσα από όψεις ταπεινής
καθημερινότητας, ψευδαισθήσεων, αβέβαιων συμπερασμάτων μιας διαφορετικής πραγματικότητας, αυτής του εσωτερικού μου κόσμου. Κάποιες αφηγηματικές
παρεκβάσεις εκτροπών της συνείδησης του χαρακτήρα, αφήνουν ένα αποτύπωμα στο έργο μου πνευματώδες, ειρωνικό αλλά και φιλοσοφικό μερικές φορές.
«…Ο περιστασιακός κυνισμός των αισθήσεων, από την συνήθεια αμβλυμμένων, με κάνουν να υποφέρω –αβοήθητη- από τον ενθουσιασμό πράξεων ασυνήθιστων…»
(« Ήδη λείπω –déjà absente» εκδ. Παρέμβαση 2023)
«…Αφουγκράσου τη σιωπή και αποφάσισε: «Θέλεις να ζεις ή να πεθαίνεις κάθε μέρα;»(Βανίλια υποβρύχιο-2019)
Ο κατακερματισμός του «εγώ» μέσα από προβληματισμούς και αποκαλύψεις, η από μέσα «θέαση» του εαυτού, τα απόκρυφα συμβολικά νοήματα, οι υπαινιγμοί και η
παρουσία μιας ενστικτώδους απόδοσης των απόψεων μου περί των Ανθρώπινων Σχέσεων , αντανακλά σε πολλά ποιήματα τους χαρακτήρες των τίτλων,
συμβιβάζοντας την απλή χρήση της γλώσσας με σχετικές ψυχολογικές παραμέτρους.
«Κατοικώ σ’ έναν λαβύρινθο / μέσα μου ζει ο Μινώταυρος» (« Ήδη λείπω –déjà absente» 2023)
«Εγώ πάλι τα ήξερα όλα. / Η αρχή του τέλους. / – Ο Θησέας απέθεσε τον μίτο- /
Στέρεψαν οι μέρες του γυρισμού / μόλο που οι σκέψεις χόρευαν:/ (Βανίλια υποβρύχιο-
2019)
Ιδιαίτερα στην δεύτερη ποιητική μου συλλογή « Ήδη λείπω –déjà absente» η σύνθεση στην Γαλλική γλώσσα των ποιημάτων που αργότερα μεταφράστηκαν από
εμένα στα Ελληνικά, αποτελεί μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης ασυνείδητων παρορμήσεων και επιθυμιών που έχει τις ρίζες της στον επηρεασμό της σκέψης μου
από τον Πώλ Ελυάρ, τον Μαρσέλ Προυστ και τον Αντρέ Μπρετον.
«Ανοίγω το σεντούκι με τις χρυσές σαΐτες και τις αλήθειες. Με πληγώνει η μεγαλοσύνη της απλότητας…» (Βανίλια υποβρύχιο-2019)
