Τα θρανία που ένιωθαν ανία.
Τα θρανία που ένιωθαν ανία
Μια μέρα πριν χτυπήσει το κουδούνι για να ανοίξουν τα σχολεία, τα θρανία φύσηξαν με όση δύναμη είχαν τη σκόνη που είχαν μαζέψει αυτές τις δεκαπέντε μέρες και περίμεναν την επιβεβαίωση της αυστηρής, αλλά δίκαιης έδρας. Η έδρα με τη σειρά της επιθεώρησε ένα ένα τα θρανία και μία μια τις καρέκλες επιδοκιμάζοντας την προσπάθεια τους να λάμψουν για να υποδεχτούν τις μαθήτριες και τους μαθητές για λίγες εβδομάδες ακόμα.
«Τι;; Γιατί για λίγες εβδομάδες και όχι για πολλές;» φώναξε ένα από τα θρανία. «Νοιώθω πλήξη και ανία όταν λείπουν. Νοιώθω ότι οι φίλοι μου, μου λείπουν και θέλω να μαθαίνω νέα τους. Ένα χρόνο γίνομαι ο σύντροφός τους, η παρέα τους, η κρυψώνα τους, ο τόπος που θα εκτονώσουν το θυμό τους και τη στεναχώρια τους. Θα με ζωγραφίσουν, θα μου κάνουν χαρακιές, αλλά πάντα σε εμένα θα γυρίσουν για να ακούσουν το μάθημα, να ξεκουραστούν και ίσως μερικές φορές να ξαποστάσουν αφήνοντας τα δάκρυα τους να κυλήσουν. Εγώ τα βλέπω να μεγαλώνουν και να ψηλώνουν. Και κάποια από αυτά ωριμάζουν πολύ γρήγορα. Και κάποια άλλα ίσως πιο αργά. Ωστόσο, περνάει πολύ γρήγορα η χρονιά και αναγκάζομαι κάθε χρόνο να αποχωρίζομαι το παιδάκι που γίνεται παιδί και μετά πιο μεγάλο παιδί».
«Μη παραπονιέσαι», φωνάζει ο πίνακας. «Είσαι τυχερός που βλέπεις από κοντά τη νέα γενιά να μεγαλώνει, να ονειρεύεται, να προσπαθεί να πετύχει τους στόχους της, να αδημονεί να γελάσει, να δημιουργήσει, να κάνει λάθη και να στεναχωρηθεί». «Πολύ σωστά», φωνάζουν σαν χορωδία οι μαρκαδόροι. «Μην στεναχωριέσαι, γιατί εσύ θα γίνεις αιτία να ξαποστάσουν στην αγκαλιά σου πολλές ακόμα όμορφες και γενναίες ψυχές που θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο στο μέλλον. Εδώ, στα πρώτα σχολικά τους βήματα ζυμώνεται η προσωπικότητα τους και ποτίζεται ο νους τους με τη γνώση των μαθηματικών, της γλώσσας και των άλλων μαθημάτων. Μαθαίνουν σιγά σιγά και με πολύ κόπο πως το εγώ, δηλαδή ο εαυτός τους δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν γίνει εμείς, αν δεν ενταχθεί στην ομάδα. Ομολογώ πως είναι δύσκολη η μετάβαση από το εγώ στο εμείς, από την μοναχικότητα της ηλικίας στην ομαδικότητα που απαιτείται για να γίνουν κοινωνικά όντα. Σε θαυμάζω πίνακα», διακόπτει η έδρα. «Είπες ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν αλλά δεν ήθελα να το πω γιατί όλοι με λένε αυστηρή. Η ομάδα κρύβει τη δύναμη που θα βοηθήσει τους μικρούς μας ήρωες να μάθουν καλύτερα τον εαυτό τους και να βρουν τη θέση τους σε αυτό τον τόσο δύσκολο μα γοητευτικό κόσμο. Είναι μοναδική ευκαιρία να μάθουν να συνεργάζονται στο σχολείο, να μάθουν να ακούν τον συμμαθητή τους, να τον σέβονται, να αποδέχονται την διαφορετικότητα του, να μάθουν μέχρι που φτάνουν τα όρια τους και τι θα κάνουν αν τα ξεπεράσουν» πρόσθεσε η έδρα.
«Ναι ναι, έχεις δίκιο», διακόπτει παραπονεμένα το θρανίο. «Όλα προσπαθούν. Κάποια πολύ και κάποια λιγότερο. Ακόμα όμως και αυτά που φαίνονται αδιάφορα ή κάπως θυμωμένα ή στεναχωρημένα αγωνίζονται με τον δικό τους τρόπο, αλλά θέλουν παραπάνω προσοχή και φροντίδα από όλους μας. Ειδικά, αυτά τα συμπονώ πιο πολύ. Θέλω να προτείνω λοιπόν στον Διευθυντή να με παίρνουν μαζί τους μέχρι να τελειώσουν το σχολείο για να γίνω φύλακας και συμπαραστάτης τους. Έτσι, θα πάψω να στεναχωριέμαι σε κάθε αποχωρισμό. Τι λέτε;».
Η Βασιλεία Ζαχάρη, είναι Διδάκτωρ Παιδαγωγικής Δημοτικής Εκπαίδευσης και καθηγήτρια Γαλλικών σε δημοτικά σχολεία. Γράφει σε αυτό το «ημερολόγιο» σκέψεις και συναισθήματα με τους δικούς της πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες….τους μαθητές και τις μαθήτριές της.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
