Οι εξομολογήσεις ενός ψυχοθεραπευτή – Σχολιάζει η ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια Έλένη Περινού.
«Οι εξομολογήσεις ενός ψυχοθεραπευτή».
Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης.
Ή αλλιώς : ο άνθρωπος ψυχοθεραπευτής.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο αυθεντικότητας και αλήθειας. Ένα βιβλίο – δρόμος ζωής.
«Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα πολυδιασπασμένο. Ένας ραγισμένος καθρέφτης. Το βασικό του τραύμα είναι ένα: η απώλεια. Η απώλεια της ενότητας του παραδείσου, της ολοκλήρωσης».
Ο συγγραφέας, ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης, εξομολογείται εκ βάθους καρδίας, απλά, καθαρά και ανθρώπινα, προσωπικές εμπειρίες, τραύματα που καταγράφηκαν στην μνήμη του παιδιόθεν αλλά και ιστορίες ζωής ανθρώπων που βλέπει εδώ και πολλά χρόνια ως ψυχοθεραπευτής.
«Οι εξομολογήσεις ενός ψυχοθεραπευτή» είναι ένα αποκαλυπτικό βιβλίο, μια ειλικρινής εξομολόγηση ενός πνευματικού αναζητητή, του ανθρώπου Γρηγόρη Βασιλειάδη, που απεκδύεται συνειδητά τους φορεμένους ρόλους και τα κοινωνικά προσωπεία. Η διάθεση του συγγραφέα να αφαιρέσει κάθε ίχνος εξιδανίκευσης του «ψυχοθεραπευτή – σωτήρα», όχι μόνο δεν έχει στόχο να βλάψει ή να αποτρέψει την απολύτως σημαντική και ουσιαστική δουλειά της ψυχοθεραπείας, αλλά αντιθέτως την ανεβάζει στο βάθρο και στην θέση που της αναλογεί αληθινά, δίνοντας στα μέλη της θεραπευτικής σχέσης την ανάλογη ευθύνη της αποτελεσματικότητας. Πολύ προσεχτικά μέσα στα κείμενά του αποφεύγει τις γενικεύσεις. Χωρίς κανέναν δισταγμό λέει τα πράγματα με το όνομα τους ακόμα κι όταν αυτά αναφέρονται στην προσωπική του ιστορία. Εκτίθεται χωρίς φόβο και πάθος στον αναγνώστη, καταγράφοντας πλευρές της δικής του αλήθειας, μέσα από πραγματικά γεγονότα της ζωής του. Τολμά να μιλήσει για αυτά που όλοι μας σχεδόν προσπαθούμε να κρύψουμε από τους άλλους αλλά και από τον εαυτό μας τον ίδιο. Γκρεμίζει την ψεύτικη εικόνα του, αποκαθηλώνει το είδωλο του ψευδούς εαυτού και παρουσιάζεται με πνευματικό θάρρος ολόκληρος, ατόφιος, με το φως και τις σκιές του.
Η ψυχοθεραπεία, ως προσωπικός του δρόμος, στην αρχή ως θεραπευόμενος και αργότερα ως ψυχοθεραπευτής, διασταυρώνεται και συναντά το στενό μονοπάτι της πνευματικής αφύπνισης. Ένας ευφυής νους που αναζητά το νόημα της ζωής και ξεδιπλώνει πάνω στο χαρτί περίπλοκες ψυχικές διεργασίες μέσα από την αέναη μάχη της διάνοιας και της καρδιάς, γίνεται δέκτης μιας συγκλονιστικής εσωτερικής αποκάλυψης που τον αφυπνίζει: δεν χρειάζεται να περπατάμε πάντα μέσα σε δύσβατα μονοπάτια, όταν Χάριτι Θεού, καταφέρουμε να θυμηθούμε πως έχουμε την ικανότητα να πετάμε. Ως άλλος γλάρος Ιωνάθαν, δοκιμάζει, συγκλονίζεται, εξομολογείται τους φόβους του, πετάει τα άχρηστα βάρη που φορτώθηκε από τους σημαντικούς άλλους και ανοίγει τα φτερά του στο πνευματικό μονοπάτι. Συχνά εκφράζεται μέσα από έναν θαυμάσιο ποιητικό λόγο για να χωρέσει την Αλήθεια. Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς την πνευματική αφύπνιση δίχως την ποίηση; Δεν χωρά σε λέξεις και επεξηγήσεις τούτο το βίωμα, καθώς η ψυχή αλλοιώνεται από το φως Του Χριστού και παραδίδει το πνεύμα εκουσίως σε Εκείνον. Δεν χρειάζεται να καταλάβεις την Αλήθεια, αλλά να καταληφθείς από εκείνη.
Από όπου και να ξεκινήσεις, αρκεί να βρεις το θάρρος να ανταμώσεις τις πληγές σου. Εκεί κρύβεται ο ανεκτίμητος θησαυρός σου. Όλα αυτά που αποφεύγεις συνειδητά ή τα εκλογικεύεις και τα δικαιολογείς, υποκρινόμενος ότι τάχα «είσαι καλά», αν αποφασίσεις να βουτήξεις μέσα τους – πλάι σε έναν άνθρωπο μάρτυρα – αρωγό, που δεν είναι άλλος από έναν καλό ψυχοθεραπευτή – όχι μόνο δεν θα χάσεις, όχι μόνο δεν θα κινδυνεύσεις, όπως το μυαλό σου σε πείθει και αντιστέκεσαι, αλλά θα κερδίσεις την ψυχική σου οντότητα και θα την δεις να ολοκληρώνεται μέσα στο Φως. Ο ψυχοθεραπευτής είναι σαν τον προπονητή. Βοηθάει ανάλογα με το μέτρο της συνειδητότητας στο οποίο ο ίδιος έχει φτάσει.
Η μετουσίωση των παιδικών τραυμάτων σε πηγή ανεξάντλητης εσωτερικής δύναμης, ψυχικής καθαρότητας, διαύγειας, συγκρότησης και αλήθειας, είναι από τα κεντρικά θέματα του βιβλίου. Ο Εαυτός του ίδιου του ψυχοθεραπευτή είναι ένα πολύτιμο και μοναδικό εργαλείο. Η αυτοαποκάλυψη με διάκριση, είναι εξαιρετικά αποτελεσματική. Κάθε αληθινό βίωμα, δεν κρύβεται, είναι παρόν και «μιλάει» μόνο του. Η μη λεκτική «γλώσσα» στην επικοινωνία τα λέει όλα, αρκεί να έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου και να έχεις μάθει να μεταφράζεις ορθά τα μηνύματά της. Αλλιώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα την παραβλέψεις, θα την παρερμηνεύσεις, αγνοώντας την αλήθεια και θα πλανηθείς μένοντας στα λόγια και στις διανοητικές ερμηνείες.
Δεν είναι δείγμα επάρκειας η θεωρητική γνώση. Όσες περγαμηνές κι αν έχεις, όσα πτυχία και διδακτορικά, αν δεν έχεις βιώσει την δική σου μετουσίωση μέσα από την ψυχοθεραπεία, δεν μπορείς να σταθείς στην θέση του ψυχοθεραπευτή. Είναι άλλο πράγμα η Γνώση και δη η βιωματική και τελείως διαφορετικό η συσσώρευση πληροφοριών.
Ό,τι κατηγορούμε το έχουμε μέσα μας. Η ζωή είναι σαν ένας καθρέφτης που αντανακλά κάθε στιγμή την εσωτερική μας κατάσταση. Η εσωτερική ειρήνευση δεν είναι νοητικό θέμα. Είναι η συμφιλίωση και η αποδοχή όλων των κομματιών μας, ειδικά αυτών που αρνούμαστε, επικρίνουμε, μας θυμώνουν, μας στεναχωρούν, δεν τα θέλουμε.
«Δεν είμαι μάγος, δεν θεραπεύω κανέναν», ομολογεί ο συγγραφέας. Η θεραπευτική σχέση είναι που φέρνει το ποθούμενο αποτέλεσμα, πάντα μέσα σε καθορισμένα πλαίσια και όρια. Αν θέλεις πραγματικά να βρεις τον εαυτό σου, είναι πρωταρχικό να δεσμευτείς μέσα στην θεραπευτική σχέση, να δώσεις ευκαιρίες να χτιστεί η εμπιστοσύνη, να αντέξεις όλα τα σκοτεινά σου κομμάτια ώστε να τα δεις, να τα αποδεχτείς, να συμφιλιωθείς μαζί τους, να τα συν – χωρέσεις.
Δεν έχει καμία σχέση η αληθινή ψυχοθεραπεία με τον εργαλειακό ορθολογισμό, ούτε με την αυθυποβολή μέσω του life coaching. Δεν είναι στόχος η αυτοδικαίωση. Όχι μόνο δεν αρκεί αυτή η παπαγαλία της θετικής σκέψης, αλλά παραπλανά και διαστρεβλώνει την αλήθεια. Πολύ εύκολα κάποιοι ψυχοθεραπευτές αναμασούν αυτό το «έχεις δίκιο» ή αυτό το «είναι οκ» και τελικά αντί να βοηθήσουν τον θεραπευόμενο, του φουσκώνουν το Εγώ του και μεγεθύνουν το ναρκισσιστικό του κομμάτι. Κάνε αυτό που νιώθεις, σου λένε, κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου, αλλά η καρδιά δεν μιλάει πάντα με αγνότητα, καθαρότητα και σεβασμό. Πίσω από αυτές τις κοινότυπες δήθεν «θεραπευτικές» φράσεις, τις περισσότερες φορές κρύβεται ένας άκρατος εγωκεντρισμός, υπό το πέπλο της ελευθερίας που γίνεται ελευθεριότητα και ετσιθελισμός. Αυτό, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την βαθιά και αληθινή Επιθυμία της καρδιάς να καταληφθεί από το Φως της Αλήθειας, το Φως Του Χριστού.
Η Ελένη Περινού ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Στυλίδα. Οι πρώτες της σπουδές στα ΤΕΙ Αθηνών την ώθησαν να ασχοληθεί αρχικά με την παιδαγωγική ως νηπιαγωγός, ενώ αργότερα τελειώνοντας το τμήμα ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου το ενδιαφέρον της στράφηκε στον τομέα της ψυχοθεραπείας. Το 2004 εγκαταλείπει την Αθήνα και επιλέγει να ζήσει μόνιμα στην ανατολική Κρήτη όπου και εργάζεται ως ψυχολόγος. Ξεκίνησε τη βασική της εκπαίδευση στο χώρο της ψυχανάλυσης, αλλά σύντομα άλλαξε κατεύθυνση ακολουθώντας άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Καθοριστική στάθηκε η θεραπεία Gestalt, που σημάδεψε την πορεία της και παραμένει ως τώρα κύριος άξονας δουλειάς μέσα στη θεραπευτική σχέση. Εκτός από την ατομική ψυχοθεραπεία, τη θεραπεία ζεύγους και την οικογενειακή συμβουλευτική, έχει οργανώσει ψυχοεκπαιδευτικά σεμινάρια, ομάδες αυτογνωσίας, μουσικοθεραπείας, ψυχολογικής στήριξης ατόμων με ανίατες νόσους και ομάδες γονέων. Παράλληλα είναι μουσικός, στιχουργός και τραγουδοποιός. Μέσα από την μακρά μουσική συμπόρευση με τον συνθέτη Χρίστο Τσιαμούλη, ο οποίος μελοποίησε στίχους της, τα τραγούδια της ερμηνεύτηκαν από γνωστούς καλλιτέχνες όπως η Λιζέτα Καλημέρη, ο Μανόλης Λιδάκης, ο Δημήτρης Μπάσης, η Σοφία Παπάζογλου, η Κατερίνα Παπαδοπούλου κ.ά. Η πρώτη της συγγραφική εμφάνιση έγινε το 2001 με το Best Seller: Σαν να σε ξέρω χρόνια από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ακολούθησε το δεύτερο μυθιστόρημα από τις ίδιες εκδόσεις: Είμαι κι εγώ σαν κι εσένα.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
