Το μεγάλο πανηγύρι του χωριού μας – Βιωματικό χρονογράφημα του Δημήτρη Περιβολαράκη.
Όλα τότε θύμιζαν χωριό.
Το χώμα, ο βασιλικός κι ο ασβέστης!
Από μέρες ήταν η γειτονιά έτοιμη, λαμπερή και γιορτινή.
Από τα πανηγύρια της Αγίας Άννας και της Αγίας Παρασκευής, που είχαν προηγηθεί.
Μοσχοβολούσε η γειτονιά!
Οι γυναίκες έκαναν τις τελευταίες καθαριότητες, τα τελευταία ασβεστώματα στα πεζούλια, τις τελευταίες δουλειές.
Όλα ήταν έτοιμα.
Το χωριό μας, οι Κουκουβαουνες,
η σημερινή Μεταμόρφωση, περίμενε την μεγάλη μέρα.
Το πανηγύρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος!
Πιο πολύ όμως εμείς,
τα παιδιά της Γκινοσάτη.
Κάτι θα χαμε μαζέψει, κάτι θα ‘χαμε συμφωνήσει για δώρο με τους μεγάλους.
Η προσμονή μεγάλη!
Μια δυό μέρες πριν την παραμονή του Σωτήρος, άρχισαν να τοποθετούνται οι πρώτοι πάγκοι.
Γύρω από την παλιά εκκλησία
και σε όλη την Γκινοσάτη.
Από πάνω, από την ταβέρνα του Μουστακάτου ,που σήμερα είναι υπερκατάστημα, μέχρι κάτω, που τώρα είναι το σκεπαστό της Αττικής οδού.
Παντού, δεξιά κι αριστερά, πάγκοι με παιχνίδια. Μικροπράγματα, βέβαια, και πλαστικά παιχνίδια.
Στα μάτια μας όμως τότε έμοιαζαν πολύτιμα και όποιος τα αποκτούσε ήταν τυχερός.
Εκεί που σήμερα είναι η πλατεία
” Κωστάκης Μεσογίτης” έμπαιναν οι κούνιες.
Οι βάρκες, ο γύρος, το σημάδι, οι κρίκοι.
Η χαρά μας ήταν μεγάλη.
Το περισσότερο χαρτζιλίκι μας έφευγε εκεί.
Από την παραμονή της παραμονής.
Η πιο παλιά ανάμνηση και η πιο δυνατή, που δεν μπορώ να ξεχάσω, ήταν ο χορός της αρκούδας.
Καθόμουν με τον παππού μου, τον Μήτσο, στην αυλή μας. Ήταν απόγευμα. Άρχιζε να βραδιάζει. Άκουσα φωνές παιδικές και ένα ντέφι στη μέση του δρόμου. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας.
Κάποιος φώναζε.
“Ελάτε! Η αρκούδα! ”
Αμέσως ο παππούς μού δίνει
μια δυο δεκάρες και τρέχω.
Ήταν ένας κύκλος από παιδιά.
Πήγα κι εγώ κοντά τους.
Ο γύφτος χτύπαγε το ντέφι, τραβούσε την αλυσίδα και η αρκούδα σηκώνονταν στα δύο της πόδια και χόρευε.
Ακόμη θυμάμαι τον φόβο, το δέος και τη χαρά που ένιωθα κοιτάζοντας την.
Ήμουν ένα δύο μέτρα μακριά από το μεγάλο, περήφανο μα λυπημένο ζώο.
Κι εγώ ένα φοβισμένο παιδί
κοίταζα τα ματιά της, τα θολά, τα θλιμμένα.
ΚΙ εκείνη συνέχιζε…
Έριξα τις δεκαρούλες στο ντέφι και έτρεξα στον παππού. Ήμουν ενθουσιασμένος, αλλά και λυτρωμένος από τον φόβο.
Το καλύτερο δώρο που μου έκαναν ποτέ στο πανηγύρι ήταν αυτό.
Οι δεκαρουλες για την αρκούδα και τον χορό της.
Θα ήμουν τότε περίπου τεσσάρων χρόνων.
Από την πλευρά της εκκλησιάς
οι καμπάνες χτυπούσαν δυνατά, ψαλμοί ακούγονταν από τα μεγάφωνα. Απόγευμα παραμονής.
Ντυμένοι με τα καλά μας, καθαροί, περιποιημένοι, περιμέναμε να ‘λθουν όλοι οι συγγενείς στην αυλή μας.
Οι συγγενείς της μάνας μου από τον Λόγγο, του πατέρα μου,οι θείοι οι θείες και τα ξαδέλφια.
Ο κόσμος πολύς! Κι ο χορός στην αυλή! Και το γλέντι!
Όλοι μια αυλή, μια αγκαλιά, ένα πανηγύρι!
Όταν έπεφταν τα φώτα, μαζευόμασταν κάτω από τα πλατάνια.
Κόβαμε και τρώγαμε καρπούζι.
Το πιο γλυκό και πιο δροσερό καρπούζι!
Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει όμοιό του στη γεύση και στη δροσιά!
Και όλοι ήταν γελαστοί και χαρούμενοι!
Και ένα δροσαέρι να φυσάει στα πλατανόφυλλα!
Γεμάτο ζωή, όνειρα, προσμονές,
που τώρα πια έγιναν θύμησες και αναμνήσεις.
Μέσα στις νύχτα ακούγονταν γλέντια, κλαρίνα, χοροί, φωνές, μπουζούκια από τα γύρω μαγαζιά και τις ταβέρνες.
Ήταν πολλές κι όλες γεμάτες!
Όλοι γλεντούσαν!
Παντού ακούγονταν τραγούδια του Καζαντζίδη, του Μενιδιάτη
παλιών, λαϊκών τραγουδιστών.
Το χωριό μας, η πόλη μας γιόρταζε!
Όλοι γιόρταζαν και τραγουδούσαν!
Τα παραθύρια ορθάνοιχτα, δροσιά κι αεράκι
στα πλατανόφυλλα.
Κοιμόμασταν αγκαλιά με τα καινούρια μας παιχνίδια και κάναμε όνειρα.
Όνειρα για την επόμενη χρονιά, για
το επόμενο πανηγύρι του Σωτήρος!!
Στην πόλη μας, τις παλιές Κουκουβαουνες, τη σημερινή Μεταμόρφωση.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
