Με το πρόσωπο στη θάλασσα – Κική Ταγγίρη – Εκδόσεις 24 γράμματα – Σχολιάζει ο Άγγελος Τάσκος.
Δεν ξέρω πως έγινε, δεν ξέρω γιατί έγινε, αποδέχομαι όμως την αίσθηση της αλήθειας, όταν κράτησα στα χέρια μου το βιβλίο της αγαπημένης Κικής Ταγγίρη. Μιας αίσθησης που σαν τα ακροδάχτυλά μου ακούμπησαν το εξώφυλλο, αισθάνθηκα μέσα μου ως ψυχική εξήγηση πως το πρόσωπο τελικά δημιούργησε τη θάλασσα…από τα δάκρυά του, τα πονετικά, τα λυτρωτικά, τα συναισθηματικά, τα συμπαντικά. Κάπως έτσι λοιπόν «Με το πρόσωπο στη θάλασσα», τη θάλασσα που έχουμε και εντός μας, ξεκινά το ταξίδι της ανάγνωσης στους λευκούς, ωσάν από μάρμαρο, στίχους της που κάθε φορά ανακάλυπτα με το καλέμι των λέξεών της , ποια μορφή θα πάρει αυτό το μάρμαρο.
«Στο όνειρο και τον αδάμαστο χρόνο», όπως μας γράφει, η ποιήτρια ταλαντεύεται και εγώ αναρωτιέμαι εάν είμαι τελικά το ταξίδι που δεν γίνηκα στη ζωή μου , ή απλά το όνειρο είναι ο απωθημένος, απύθμενος χρόνος, ενώ ο αδάμαστος είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Στα ποιήματά της άγγιξα, ακούμπησα, κράτησα, απάγκιασα σε λέξεις που με μάτωναν μέσα μου όχι από την κόψη τους , μα από τη λαβή του νοήματός τους που κάθε φορά αυτές φέρουν.
Στο ποίημα της με τίτλος «Τρικυμία» η Κική, μας εξομολογείται για ένα ψυχικό carpe diem τόλμης και μπόρεσης που δεν γνωρίζει κουλές νίκες, παρά μόνο γενναίες προτροπές ερωτημάτων για ταξίδια…Αλήθεια στις μέρες μας πόσο μακριά πηδάμε στο σκάμμα των πιο σημαντικών λέξεών μας; Των πιο σημαντικών σκέψεών μας; Των πιο σημαντικών συναισθημάτων μας;
Την ποιητική αυτή συλλογή τη διατρέχει η υποψία πως οι άγγελοι υμνούν την παιδική μας αθωότητα, όπως καίρια γράφει στο ποίημά της «Σχέδια» και τούτος δα ο στίχος, μου υπενθύμισε πως εμείς οι άνθρωποι μπορούμε από συνδρομητές Του Θεού, να γίνουμε το θαύμα Του Θεού ….αυτό που κατοικεί μέσα μας …γιατί η Κική γράφει από ψυχής για ψυχές. Γράφει για εκείνες τις ψυχές που σαν αρχίζουν να θυμούνται…τότε ο κάθε ένας από εμάς θα βρει το δρόμο του. Οι στίχοι της είναι μια αρχαιολογία μνήμης και ψυχής. Ουρανού και γης. Πως αλλιώς θα ερμηνεύσω στο ποίημά της «Ελπήνωρ», ότι για να σωθεί η ίδια , προσπαθεί να ξεγελάσει τα δυο μάτια του Κύκλωπα αυτή τη φορά «σιγανά και ταπεινά» όπως μας εξιστορεί, θέλοντας έστω και τελευταία στιγμή να αποποιηθεί το ρόλο του κομπάρσου.
«Με το πρόσωπο στη θάλασσα» λοιπόν, όπου το πρόσωπο είναι η ψυχή μας και η θάλασσα η ζωή που ζούμε μα και αυτή που θα μπορούσαμε να ζήσουμε, αλλά δεν ζούμε είτε από φόβο, είτε από θέληση. Ο γενέθλιος τόπος των ποιημάτων της φτιαγμένος από Χρόνο και Χώρο, φέρει μέσα του αλήθειες που κανείς μας δεν θα παύσει να κυνηγά. Αλήθειες που μπορεί να μη μας οδηγούν πάντα στη λύτρωση, αλλά πάντα θα μας οδηγούν στη φώτιση. Και όλα αυτά μέσα από την ψυχή της που έσταξε αυτή της την αλήθεια στους στίχους της.
Τα ταξίδια του καθενός μας με το πρόσωπο στη θάλασσα πάντα, νομοτελειακά θα λέγαμε, έχουν για ταξιδευτή και τον Έρωτα, που τον απαντάμε στους στίχους της αγαπημένης Κικής. Πρώτος Έρωτας, πρώτος Θάνατος θα λέγαμε. Όλα σημαίνουν και συμβαίνουν στον Χρόνο. Μα και ο Χρόνος θέλει χρόνο για να αποκαλυφθεί, έτσι δεν είναι; Θέλει έρωτες, γενναίες ήττες, πονετικές μνήμες, λυτρωτικά αγγίγματα, καθάριες μοναξιές. Γιατί ο Χρόνος μετριέται με τη δύναμη μιας στιγμής και όχι με το πλήθος των στιγμών.
Ένα ποίημα της Κικής που με άγγιξε συθέμελα, είναι το «Ναυάγιο», λες και ήταν ένα σώμα ραμμένο με φόβους , με αποχωρισμούς, με μνήμες φωτογραφιών, με ηχηρές απουσίες. Πάνω από όλα αυτά όμως με δίδαξε μέσα μου πως κάθε «ναυ-αγιο», κρύβει το ¨αγιο¨ εκείνο που θα σε ταξιδέψει στα κύματά σου άνευ όρων και ορίων. Θα σε ταξιδέψει στις ακτές αυτές που έστεκαν πάντα εκεί για εσένα, μόνο που ποτέ δεν τολμούσες να τις αντικρίσεις.
Η ποιήτριά μας δεν παλεύει με τα κύματα της θάλασσάς της. Τα κύματα είναι αυτά που δέχονται μαεστρικά τις αλήθειες των μυστικών της και μας ταξιδεύουν εμάς τους αναγνώστες σε μέρη ανείπωτης κατάθεσης έκθεσης και ειλικρίνειας. Λες και οι απώλειές της την αποκαλύπτουν και δεν την κάνουν να είναι συνένοχη σε παρουσίες σιωπών. Η ποίησή της μας τονίζει τη ματαιοδοξία και την εγωπάθεια που κουβαλάμε σαν προίκα εμείς οι άνθρωποι. Παραθέτω τους συγκλονιστικούς στίχους της από το ποίημα «Χρόνος και νερό»:
¨Υπενθυμίζει
Τη δύναμη του χρόνου η καταιγίδα.
Ταχύς, βίαιος, ξαφνικός στις στιγμές
Είναι ιατρός;
Υποτάσσει και απαιτεί
τα πάντα στο πέρασμά του
αφήνοντας μας να ελπίζουμε στο άδηλο μέλλον
οι άφρονες εμείς¨.
Γράφει η ποιήτρια στο ποίημα «Δρώμενα» :
«Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου
οι καιροί δεν θα περιμένουν
το τέλος των τυχαίων περιστάσεων»
… και αυτό με έκανε να αναρωτηθώ μήπως τελικά εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα ξεψυχισμένα τοπία των ζωών μας. Μήπως το παρελθόν, μας φέρει μέσα του αλήθειες που δεν θα παύσουμε ποτέ να κυνηγάμε. Η ποίηση της Κικής Ταγγίρη, μητρικά θα έλεγα, μας αποκαλύπτει πως οι μνήμες μας οφείλουν να γίνουν οι αγώνες μας για ζωή και αλήθεια και πως εν τέλει στη ζωή μας εμείς πάμε κάπου, δεν μας πάει ο δρόμος που διανύουμε…γιατί το δρόμο τον δημιουργούμε εμείς. Μας προτρέπει με ιερότητα προσευχής, να μην λησμονάμε τις Κυριακές των χρόνων μας, των ζωών μας , καθώς μέσα τους αυτές εγκυμονούν και γεννοβολάνε τη φωτεινότητα των αναμνήσεων μας, μια μνήμη συνείδησης, την αγάπη που ξεπερνά τα μετρήσιμα χρόνια μας.
Τελειώνοντας θα ήθελα να κάνω μια ειδική μνεία στο ποίημά της «Ο Βορράς και η ξέρα», όπου η ποιήτρια ξεγυμνώνεται και γίνεται πάλι εκείνο το μικρό κορίτσι που τρέχει, ως το ύστατο καταφύγιο, στην αγκαλιά της μητρικής αγάπης. Αγάπη ανόθευτη, αδιαίρετη, απρουπόθετη. Αγάπη συμπαντική και πανάγια αυτής της μάνας και του παιδιού. Σε αυτό τον ύστατο, αλλά πρόσκαιρο θα έλεγα εγώ, αποχαιρετισμό η Κική αφιερώνει τούτους τους στίχους της με όλη της την αγάπη προς το πρόσωπο της μητέρας της, καθώς μονάχα μέσα από αυτήν της την αγάπη η θνητότητα των δικών της ανθρώπων γίνεται αθάνατη. Γίνεται εκπνοή δοσίματος και εισπνοή μνήμης. Γιατί μόνον η αγάπη κλίνεται στη δοτική πτώση, σε ένα δόσιμο που είναι σαν τους αιώνες που γεννιούνται κάθε μέρα, είναι σαν τα κύματα που κοπιάζουν να ακουμπήσουν τις ακτές τους για να βαπτιστούν ξανά, είναι σαν τα πρόσωπά μας που δηλώνουν τη σχέση μας. Γιατί τι άλλο είναι η ζωή παρά μια ιερή σχέση Θεού και ανθρώπου….οπότε καλύτερα με «Το πρόσωπο στη θάλασσα», παρά να αντικρίζουμε τις ξέρες στη ζωή μας. Άλλωστε όπως έγραψε και ο αγαπητός πάτερ Φιλόθεος Φάρος : «Όταν ο άνθρωπος αποδέχεται το γεγονός ότι θα πεθάνει κάποτε, τότε ελευθερώνεται για να μπορέσει να ζήσει, να χαρεί κάθε στιγμή, να δει κάθε στιγμή σαν μια δυνατότητα για ενδιαφέρον, φροντίδα και αγάπης για τους άλλους. Το τώρα είναι που έχει σημασία. Αυτό είναι εκείνο που ριψοκινδυνεύει ο άνθρωπος όταν ζει, αγαπάει και χάνει το εγώ του».
Αγαπημένη Κική σε ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία που μου χάρισες του ταξιδιού στη μέσα θάλασσά μου…κατά πρόσωπο.
Η Κική Ταγγίρη γεννήθηκε στην Κόρινθο, όπου και τελείωσε την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Σπούδασε Θεολογία στο ΕΚΠΑ και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Θρησκειολογία και τη Φιλοσοφία της Θρησκείας.
Έχει διδάξει σε Γυμνάσια και Λύκεια στον Πειραιά, την Ερμούπολη, το Χαϊδάρι και το Λέχαιο Κορινθίας για τριανταεπτά χρόνια.
Θεωρεί τον εαυτό της δασκάλα και ως εκ τούτου “δρομέα” αποστάσεων αντοχής.
Είναι ενεργό μέλος της ομάδας φιλαναγνωσίας Ρεθύμνου και της λέσχης ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου «Κουκίδα» στην Κόρινθο.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
