Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει; – Α. Τάσκος Εκδόσεις Αρμός – Σχολιάζει ο Κώστας Α. Τραχανάς.
«Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει; » Α. Τάσκος Εκδόσεις Αρμός 2024 σελ.250
Εβδομήντα επτά κείμενα, εβδομήντα επτά μικρές ιστορίες, εβδομήντα επτά ιστορίες μπονσάι, που αποτυπώνουν όλα όσα έχουμε σκεφτεί, αλλά έχουμε ξεχάσει. Οι λέξεις για τον Άγγελο Τάσκο ηχούν έναν ολόκληρο κόσμο νοημάτων και δημιουργούν σύμπαντα αφύπνισης και αλήθειας.
Ο Άγγελος Τάσκος ως ραψωδός μετατρέπει τις λέξεις σε χορδές λύρας, όχι για να τραγουδήσει κάτι ωραίο, αλλά για να διεκτραγουδήσει την φθορά, την αμνησία, τον αποπροσανατολισμό του σύγχρονου ανθρώπου, τον διαρκή λόξυγγα κατανάλωσης, την έλλειψη ανθρώπινων σχέσεων, τα βαθιά βλέμματά μας, την μη κίνηση ιδεών, τις σιωπές μας, τις αγωνίες μας, τους φόβους μας, την αλαζονεία μας, την εγωπάθεια μας. Και όπως λέει χαρακτηριστικά ο Ηπειρώτης ποιητής Νίκος Καρατζένης:
«Πώς ν΄ ανοίξουν οι καρδιές μας μέσα στην παγωνιά της παγκόσμιας συννεφιάς;
πώς να ονειρευτούμε στη μοναξιά των κίτρινων φύλλων χωρίς ένα πράσινο φτερούγισμα;
πώς να μπουμπουκιάσουν οι αμυγδαλιές μας σ΄ ένα Χειμώνα δίχως Αλκυονίδες;…»
Οι ιστορίες του συγγραφέα έπρεπε να γίνουν λέξεις για να σωθούν. Μόνο λέξεις. Γιατί οι λέξεις δεν είναι αέρας. Οι λέξεις είναι φτιαγμένες από σκληρή ύλη. Πιο σκληρή από την πέτρα και τον μπρούτζο. Πιο σκληρή από οτιδήποτε βλέπεις γύρω σου. Κι αυτή η ύλη κάνει τις λέξεις πιο ανθεκτικές από τα μνημειώδη αρχιτεκτονήματα, πιο αδυσώπητες από τον χρόνο, πιο μυστηριώδεις από τον Θεό, πιο περιεκτικές από τις σιωπές του ουρανού. Όλες τις λέξεις; Όχι όλες. Μόνο αυτές που φωτίζονται από τα χρώματα του ήλιου, που δίνουν πνοή στο αόρατο και μορφή στη ρευστή ύλη του πνεύματος, που γεννούν την αθανασία. Λέξεις που δημιουργούν ιστορίες που έχουμε νοιώσει, που έχουμε αναρωτηθεί, που έχουμε αναζητήσει και αγαπήσει, που έχουν πολυπλοκότητα σκέψεως, αλλά λησμονήσαμε από φόβο ή από δειλία ίσως. Λέξεις που κατασκευάζουν κείμενα αγγιγμάτων, αναμνήσεων, μνήμης, αφύπνισης, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης, αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, απαλλοτρίωσης του εαυτού μας, άρνησης να θρηνήσουμε, αποφυγής να γελάμε με τα μάτια, άδολης αγάπης, πίστης, ταπεινότητας, συγχώρεσης, παρατήρησης, εσωτερικής ανάλυσης, καταναλωτικής μανίας, τρόπων ζωής και συμπεριφοράς και πάνω από όλα συγχωρητικής αγάπης.
Προσπαθώ να θυμηθώ, μα τις έχω κλειδώσει τις αναμνήσεις μου.
Τι άλλο είναι η λησμονιά αν όχι μια ευκαιρία να θυμόμαστε;
Προσπάθησε απλώς να διαφυλάξεις τη μνήμη σου -που κι αυτή έχει το δικό της σώμα-να μην σαρωθεί από ένα αμνήμον παρόν, που λυσσάει να εξαφανίζει αισθήματα κι αλήθειες.
Κάνε πατρίδα την παιδική σου ηλικία.
Η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνάει. Γραμμές δεν προϋπάρχουν.
Αν δεν ξέρουμε που πάμε, καλό θα είναι να ξέρουμε από που ερχόμαστε.
Σήμερα ξύπνησα με μια αίσθηση να πλυθώ από τα μέσα προς τα έξω. Λαχτάρησα ο ήλιος να ακουμπήσει το πρόσωπό μου, να συνομιλήσει με τις σκιές της ζωής μου και να τις κάνει ανύπαρκτες.
Αρνιόμαστε να πενθήσουμε, να θρηνήσουμε.
Κάνουμε εκτρώσεις στα συναισθήματά μας.
Συνήθως κοιτάμε προς τον ουρανό αναζητώντας τον παράδεισο. Αλλά ο παράδεισος είναι κι εδώ, είναι κι εκεί. Είναι στην αγάπη.
Αλήθεια, μπορείς να εμπιστευτείς τις μνήμες σου; Απ΄ αυτές που είχες μικρός; Αν όχι, γιατί; Μήπως δανείστηκες άλλες; Μήπως φοβάσαι να τις ανακαλέσεις, γιατί θα σε ξεβολέψουν;
Ένα φωνήεν χωρίζει τη μνήμη από το μνήμα.
Το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινά μ΄ ένα βήμα.
Αγάπα τις σκουριές σου και κάνε τις πληγές σου πηγές.
Φως και ταξίδι, τα δυο σημαντικά συστατικά για να αρχίζει κάποιος να λειαίνει, για να διώξει τις πληγές μιας σκουριάς και να τις κάνει πηγές μιας καθάριας και λυτρωτικής δίψας για ζωή.
Ήθελε να ξεπλύνει από τις πληγές που κουβαλούσε καιρό τώρα τη θλίψη της στη θάλασσα. Μα δεν μπορούσε.
Οι λύσεις γεννιούνται. Δεν σερβίρονται.
Είναι γεμάτος με αναπάντητα «γιατί» μέσα μου.
Στα σφάλματα γεννιούνται τα πιο γενναία άλματα…
Ηλέκτρισε τη μοναξιά σου και γίνε ρεύμα, ρεύμα επικοινωνίας. Μετάγγισε τα συναισθήματά σου, τις λύπες, τις χαρές σου, και θα δεις πως δεν είσαι μια φωνή αυτόματη και μονότονη.
Η ζωή δεν είναι παράγραφος, ούτε ο θάνατος παρένθεση.
Η ζωή δεν χωρά παρά ζωή…
Προτιμότερο να είσαι ξεχασμένος, παρά εξαφανισμένος.
Να ξέρεις πως πάντα υπάρχει αυτός ο χρόνος της ζωής σου, που κανένα ρολόι δεν θα τον δείξει.
Να μυρίζεις σαν την περηφάνια ενός βασιλικού.
Πιότερο ηθικό και έντιμο είναι να φοράμε μάσκες τώρα τις μέρες των Απόκρεω, παρά στο υπόλοιπο του ημερολογιακού έτους.
Αφού αύριο είναι Καθαρά Δευτέρα, γιατί να μην υπάρχει Καθαρά Τρίτη ή Τετάρτη; Σημαίνει ότι οι υπόλοιπες μέρες είναι βρώμικες;
Ξέρεις, δεν είναι κακό, ακόμα κι αν δυσκολευτείς να πετάξεις τον χαρταετό της ψυχής σου. Δεν είναι κακό, αν σου πέσει στη γη. Γιατί; Μα γιατί πάντα, μέσα από κάθε δυσκολία, στραβοτιμονιά, στραβοπάτημα, βλασταίνει η προσπάθεια για αυτογνωσία και αυτοκριτική.
Η καρδιά μας δεν είναι δική του, αν χτυπά μόνο για τον ίδιο. Γιατί χωρίς να το καταλάβουμε, κάποια στιγμή θα πάψει να χτυπά.
Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν αντικείμενο; Έστω για μια φορά;
Θα ήθελα να καώ σαν σπίρτο, μήπως και φωτίσω τα γύρω μου, που είναι μέσα μου.
Πώς να ξέρεις να κερδίσεις, όταν αρνείσαι επίμονα να μάθεις να χάνεις;
Για να υπάρχουν απορρίμματα στις ζωές μας, πρέπει ο καθένας μας να έχει την ικανότητα ν΄ απορρίπτει. Μήπως τελικά απορρίψαμε τις ζωές μας;
Όλα είναι δρόμος.
Γιατί να έχουμε κλειστούς, μονόφθαλμους ορίζοντες;
Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ορίζοντες. Να γίνουμε μέρα μέσα μας.
Να μάθουμε να γελάμε με τα μάτια.
Ο τρόπος που έχει « πεθάνει « κάποιος, δείχνει και τον τρόπο που έχει «ζήσει»…
Ομορφιά είναι το σχήμα που δίνει στα πάντα η αγάπη.
Πραγματική αγάπη δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις για τον άλλον, αλλά ότι ζεις γι’ αυτόν.
Η αγάπη είναι η λύση. Μόνο η αγάπη πυρακτώνει τις αρνήσεις των λέξεων, τις αγγίζει και τις συγχωρεί.
Καλοκαίρι σημαίνει να έχεις καλό καιρό μέσα σου.
Αναζήτα στο σκοτάδι ένα φως.
Στη ζωή μας το θέμα είναι να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις.
Ο χρόνος σ΄ οδηγεί στους δρόμους σου ή οι δρόμοι σου στον χρόνο σου;
Πώς θα κατανοήσεις πως η αφθονία δεν βρίσκεται σε ό,τι καταναλώνουμε, αλλά μέσα μας;
Σε μια εποχή που απαλλοτριώνουμε τους εαυτούς μας στην παγίδα της ύλης, που έχουμε βαπτίσει την επιτυχία «ευτυχία», που ως στερημένοι-εξαρτημένοι αναζητούμε μια δόση τρυφερότητας, αφήνουμε τις ζωές μας να δημιουργούνται από ανάγκες. Ανάγκες που δεν είναι αναγκαίες, τελικά. Κι έτσι οι ζωές μας βιάζονται συνεχώς. Αλλά, ξέρεις, δεν βιάζονται για να πάνε κάπου. Βιάζονται για να φύγουν από κάπου.
Φοβάμαι τις λέξεις που γίνονται πλήξη και μας ακολουθούν. Φοβάμαι την αδιαφορία που γίνεται ρούχο και μας ζεσταίνει. Φοβάμαι εμάς.
Μην φοβάσαι να χάσεις, αλλά μονάχα μην χαθείς.
Κοιτώ τα αστέρια μου, κοιτώ τις αναμνήσεις και θέλω τόσο πολύ να ενώσω αυτές τις φωτεινές κουκίδες μπας και μπορέσω να διαβάσω το αφήγημα της ζωής μου. Να μάθω ότι ο φόβος του θανάτου δεν είναι τίποτα μπροστά στο φόβο του να μη ζεις…
Τέσσερα σημεία του ορίζοντα της ψυχής μας: πίστη, ταπεινότητα, αγάπη, συγχώρεση.
Όλοι έχουμε στιγμές, όπως ο Άγγελος Τάσκος, που νιώθουμε ένα ιδιαίτερο κάλεσμα να ηχεί μέσα μας, ένα είδος εσωτερικής ανάγκης να ζήσουμε πιο αυθεντικά, πιο αληθινά και να συμμετέχουμε σε μια πληρέστερη, ευρύτερη ζωή. Με την όποια κατανόησή μας προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό το κάλεσμα και σχεδόν αμέσως η εξωτερική ζωή με τις απαιτήσεις της, με τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα που μας συμβαίνουν, μας έλκει και μας απομακρύνει. Ωστόσο, το κάλεσμα είναι μια πραγματικότητα, που μοιάζει να έρχεται από μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν της καθημερινής ζωής, από έναν άλλο κόσμο τεράστιων δυνατοτήτων για εμάς τους ανθρώπους. Και μπορεί να μην μπορούμε να εντοπίσουμε την πηγή του, αλλά πολλοί νιώθουμε τη σπουδαιότητά του και πόσο σημαντικό είναι να μην γυρίσουμε την πλάτη μας. Ίσως γιατί καταλαβαίνουμε, κάπως διαισθητικά, ότι αυτό που πραγματικά αναζητούμε –η αληθινή γνώση, το αληθινό νόημα της ζωής και η υπαρξιακή ολοκλήρωση με όλες τις σπάνιες ποιότητες που συνεπάγεται– έχει να κάνει με τη συνειδητή σχέση μας με αυτόν τον άγνωστο κόσμο, που είναι το «ένα και μοναδικό πράγμα απαραίτητο στον άνθρωπο» ενώ ζει την καθημερινότητά του. Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ανάμεσα σε αυτά που νιώθουμε για εμάς τους ίδιους και τους Άλλους και σε αυτά που «ξέρουμε». Και τότε ερχόμαστε μπροστά σε καίρια ερωτήματα: πώς μπορούμε πρακτικά να ανταποκρινόμαστε σε αυτό το κάλεσμα και ταυτόχρονα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας; Πώς να γίνουμε αυτό που προοριζόμαστε πραγματικά να είμαστε; Γιατί ο πόνος είναι στο μυαλό; Να ένα φωτεινό αστέρι. Πίσω από αυτό το απέραντο βαθύ μπλε υπάρχει μόνο φως. Το φως αυτών που ζήσαμε. Και όλα αυτά τα άπειρα αστέρια; Είμαστε σβησμένες απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις; Η Ιστορική μνήμη είναι οικογένεια και της δικής σου μνήμης, της προσωπικής. Είναι η πηγή σου. Σ΄ αυτήν ο χρόνος είναι ο τόπος, που δεν θα ξαναβρούμε. Μια μνήμη σαν παλιά ουλή μας θυμίζει μια παλιά πληγή που δεν πονά πιά…Ή μήπως όχι; «Είμαστε ό,τι έχουμε ξεχάσει» μήπως; Είμαστε αυτό που θυμόμαστε ή όχι; Λησμονήσαμε ότι οι κορυφές μας ανήκουν και τελειώνουν στους πρόποδες της μνήμης μας; Η καρδιά σου δεν είναι δική σου, εάν χτυπά μόνο για σένα. Γιατί χωρίς να το καταλάβεις θα έχει φύγει, δεν θα μπορείς να μετράς τους χτύπους της πλέον. Και ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς;
Η ποιητική και ρέουσα γλώσσα καθιστούν το κείμενο τερπνό ανάγνωσμα.
Απλά και αβίαστα συντελείται η εναρμόνιση μορφής, περιεχομένου και η μουσικότητα της γραφής.
Διαβάστε το.
Ο Άγγελος Τάσκος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Χαϊδάρι σε μια εποχή που ακόμα το παιχνίδι με τους φίλους γίνονταν στις αλάνες. Ακολούθησαν οι σπουδές στη δημοσιογραφία, ελπίζοντας να βρει έναν τρόπο να αποτυπώσει την αλήθεια των γεγονότων πέρα των επιβεβλημένων. Η ενασχόληση του με τη δημοσιογραφία κράτησε λίγα χρόνια. Ακολούθησε η ενασχόληση του στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στο χώρο της λιανικής πώλησης. Του αρέσει η απλότητα, αλλά εκτιμά την πολυπλοκότητα των σκέψεων. Θέλει να μαθαίνει συνέχεια, να γελά και να χαίρεται μέσα από την καρδιά του και να αποφεύγει να λέει στη ζωή του «κρίμα που δεν τόλμησα». Το πρώτο του βιβλίο είναι το «Έρωτας με γεύση γλυκό πορτοκαλιού» από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Γράφει: Ο Κώστας Α. Τραχανάς
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
