«Ξέρεις τι μου είπε πάλι η κόρη σου;»
Η εφηβεία είναι μια περίοδος γεμάτη συναισθηματική ένταση, αμφισβήτηση, αναζήτηση ταυτότητας και, για πολλούς γονείς, αγωνία. Όταν βλέπουμε την κόρη μας να συμπεριφέρεται με τρόπους που μας φαίνονται ακραίοι ή αντιφατικοί, μπορεί να νιώθουμε θυμό, απογοήτευση ή ακόμη και απόρριψη. Ωστόσο, πριν σκεφτούμε να τα βάλουμε με την έφηβη κόρη μας, αξίζει να θυμηθούμε μια σημαντική αλήθεια: όλοι μας ήμασταν έφηβοι κάποτε.
Η εφηβεία είναι μια αναγκαία μετάβαση.Δεν είναι μόνο η στιγμή που τα παιδιά περνούν από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, αλλά και η φάση που καλούνται να ανακαλύψουν ποιοι είναι και ποιοι θέλουν να γίνουν. Στην προσπάθεια αυτή, έρχονται σε σύγκρουση με τους γονείς, με το σχολείο, με τις κοινωνικές προσδοκίες — και φυσικά με τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Όπως κάθε γενιά, έτσι και η δική μας περάσε αυτές τις αλλαγές με τον ίδιο εκρηκτικό τρόπο, παρόλο που μπορεί να τις έχουμε ξεχάσει ή να τις έχουμε εξωραΐσει μέσα στον χρόνο.
Θυμάσαι πώς ένιωθες στην ηλικία της κόρης σου; Την αίσθηση της αβεβαιότητας, της αμφισβήτησης, την πίεση να ανήκεις σε μια ομάδα ή να έχεις κάποια ταυτότητα; Θυμάσαι τη συναισθηματική ένταση, τις στιγμές που ήθελες να αποδείξεις κάτι στον κόσμο — ή ακόμα και στους γονείς σου — και να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου; Η κόρη σου βιώνει τα ίδια ακριβώς!
Το να θυμόμαστε λοιπόν,πώς ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, μας βοηθά να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά τους, ακόμη κι αν αυτή είναι δύσκολη ή φαίνεται αντιφατική. Όταν θυμόμαστε τον δικό μας αγώνα για ανεξαρτησία και το γεγονός ότι κάναμε λάθη, αποκτάμε περισσότερη υπομονή και κατανόηση.
Η υπομονή και η ενσυναίσθηση είναι τα κρυφά μας όπλα.
Αντί να αντιδρούμε αμέσως με απογοήτευση ή θυμό, είναι καλύτερο να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο ενσυναισθητικοί. Αν η κόρη μας γίνεται ευαίξαπτη ή «κλειστή» στον εαυτό της, ας θυμηθούμε ότι αυτή είναι μια περίοδος αναστάτωσης και όχι απόρριψης. Το να την κατακρίνουμε ή να την ενοχοποιούμε δεν θα τη βοηθήσει. Αντίθετα, το να δείξουμε κατανόηση για τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τη συμπεριφορά της, μπορεί να τη βοηθήσει να εκφραστεί με περισσότερη ειλικρίνεια και να αναπτύξει μια πιο ανοιχτή σχέση μαζί μας.
Πώς να «βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση της»
Ακούστε την προσεκτικά. Δώστε της τον χρόνο και το χώρο να μιλήσει, χωρίς να την διακόπτετε ή να την κρίνετε. Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται είναι να τη νιώσουμε και να την καταλάβουμε, έχει μεγάλη ανάγκη να μιλήσει, δίχως να κρίνεται, σε κάποιον που απλά, θα την ακούσει και θα αισθανθεί το δικό της ακριβώς, συναίσθημα.
Αναγνωρίστε τη δική σας εφηβεία. Σκεφτείτε τα πράγματα που σας έκαναν θυμωμένους ή απογοητευμένους όταν ήσασταν στην ηλικία της κόρης σας. Ίσως να σας βοηθήσει να καταλάβετε την ανάγκη της για ανεξαρτησία ή το άγχος της για το μέλλον.
Αποδεχτείτε τις συγκρούσεις ως φυσικό κομμάτι της διαδικασίας. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη στην εφηβεία. Δεν είναι προσωπική επίθεση σε εσάς, αλλά μια προσπάθεια του παιδιού σας να δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα και να πάρει τις δικές του αποφάσεις.
Ενθαρρύνετε την αυτοεκτίμησή της. Όσο δύσκολο κι αν είναι, να θυμάστε να την ενθαρρύνετε, να την επιβραβεύετε και να της δείχνετε ότι την αγαπάτε ακριβώς για το ποια είναι, ακόμα και αν δεν συμφωνείτε πάντα με τις επιλογές της.
Η εφηβεία είναι μια φάση δύσκολη για όλους. Η κόρη σας προσπαθεί να βρει το δρόμο της στον κόσμο, και συχνά αυτό περιλαμβάνει δοκιμές, λάθη και επαναστάσεις. Προσπαθήστε να θυμηθείτε πώς ήσασταν εσείς τότε. Αν το κάνετε, θα δείτε ότι είναι πιο εύκολο να τη στηρίξετε και να τη βοηθήσετε να περάσει αυτή τη φάση με το λιγότερο άγχος και σύγχυση.
Αντί να τα βάλετε με την έφηβη κόρη σας, προσπαθήστε να είστε δίπλα της, χωρίς να τη συγκρίνετε με την «ιδανική» εικόνα που έχετε στο μυαλό σας για το πώς θα έπρεπε να είναι.
Η εφηβεία λοιπόν, είναι μια περίοδος γεμάτη προκλήσεις, και η καλύτερη προσέγγιση είναι να δείξουμε κατανόηση και υποστήριξη — όχι να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε ή να καταπιέσουμε το παιδί.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
