Από το ασπρόμαυρο σε γκρίζο και θολό φόντο – Βιωματικό χρονογράφημα του Δημήτρη Περιβολαράκη.
Η αυλή των σπιτιών των δεκαετιών του ’50 ,του ’60,του ’70 γέννησε κι ενέπνευσε τον ελληνικό κινηματογράφο της εποχής εκείνης’σε άσπρο μαύρο φόντο.
Το χώμα της,η αλήθεια της,η αυθεντικότητα των ανθρώπων και τα πηγαία συναισθήματά τους, που έγιναν αμίμητες ατάκες στα στόματα άφθαστων ηθοποιών που πράγματι ποιούσαν ήθος’το ήθος μιας άλλης εποχής’ήθος με χώμα, σε άσπρο μαύρο φόντο.
Η αυλή αυτή γέννησε και συντήρησε το λαϊκό τραγούδι και τους δύο γενήτορες του νεότερου λαϊκού τραγουδιού,τους αξεπέραστους και θεόπνευστους Μίκη και τον Μάνο’κι αργότερα τον σπουδαίο Σταύρο Ξαρχάκο.
Απ’τις αυλές αυτές με τα κατάλευκα απλωμένα στο χέρι και στη σκάφη σεντόνια μπορούσες να ακούσεις τραγούδια για την ανάγκη της ζωής:
“Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός”…
Η αυλή δόθηκε αντιπαροχή’ το χώμα έγινε τσιμέντο’ οι ταινίες έγχρωμες’το τραγούδι έγινε ιδιωτική υπόθεση κι ακούγεται πια με ακουστικά στο διαμέρισμα ενός εκάστου ,καθώς νυχτώνει’εντωμεταξύ έπαψε να ‘ναι και τραγούδι…
έγινε κραυγή…
κάπου εκεί χάνεται,χάθηκε κι η υπομονή.
Καθώς χάνεται/χάθηκε η παλιά αυλή,χάνεται ό,τι αληθινό γέννησε ο λαϊκός νεοελληνικός πολιτισμός…
Βρισκόμαστε πια σε γκρίζο και θολό φόντο…
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
