Τα φουστάνια της κυρίας Ν.
Σουζάνα Παπαφάγου , Κλινική – Αναπτυξιακή Ψυχολόγος, Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια
Τα φουστάνια της κυρίας Ν.
Ξυπνούσε το πρωί με μια μεγάλη αγωνία.
Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο.
Ένα άγριο ζώο της ξέσκιζε τα φουστάνια της. Πάνε χρόνια από τότε που την επισκέφτηκε για πρώτη φορά.
Πεταγόταν από το κρεβάτι τινάζοντας τα σκεπάσματα.
Κατευθυνόταν τρεκλίζοντας στην κουζίνα και έβαζε νερό στο ποτήρι.
Δεν ήταν εύκολο να κοιμηθεί ξανά. Προτιμούσε να κουρνιάσει στον καναπέ πλάι από το παράθυρο. Τα μάτια της βάραιναν λίγο πριν ξημερώσει.
Αφηνόταν σε έναν ύπνο δίχως εφιάλτες μόνο το πρωί.
Μέσα στο χουζούρι της άκουγε τους γλάρους να βγάζουν τους αλλόκοτους ήχους τους και ανακουφιζόταν.
Πάντα ανακουφιζόταν με τους ήχους των γλάρων.
Και σαν ερχόταν το βράδυ, ετοιμαζόταν, άναβε κεριά, προσευχόταν σε θεές και θεούς, αγγέλους και σε πνεύματα. Παρακαλούσε της γης τα στοιχεία να την προφυλάξουν από εκείνο το άγριο ζώο που της ξέσκιζε τα φουστάνια, κάθε βράδυ και από ένα διαφορετικό φουστάνι.
Εκείνο το βράδυ έγινε ένα θαύμα. Αποκοιμήθηκε, βρέθηκε πάλι εκεί στο δάσος που το θηρίο παραμόνευε με τα φονικά του νύχια ακονισμένα και λαμπερά.
Φορούσε το άσπρο της φουστάνι και προχωρούσε ανάμεσα από τα δέντρα.
Το φεγγάρι ήταν τόσο γεμάτο όσο και η καρδιά της με φόβο.
«Μη φοβάσαι πια τον φόβο» της ψιθύρισε μια γυναικεία φωνή
και συνέχισε, «μπες μέσα στην κουφάλα του δέντρου που χωράει το σώμα σου, εκεί θα βρεις τα όπλα για να σωθείς απόψε από το θηρίο μια για πάντα».
Η Ν έστρεψε το βλέμμα μα δεν είδε ποιος της μιλούσε.
Έψαξε το δέντρο με την μεγάλη κουφάλα και το βρήκε.
Δεν ήταν εύκολο μα επέμεινε.
χώθηκε μέσα. Ήταν υγρό και ζεστό. Άπλωσε τα χέρια και ψαχούλεψε στις εσοχές του δίχως να σκέφτεται τα ζωύφια που φώλιαζαν εκεί.
Πράγματι έπιασε ένα πουγκί. Βγήκε έξω και κάθησε κάτω από το φεγγάρι. Άνοιξε το πουγκί και βρήκε μέσα ένα καρούλι κλωστής, πράσινη σαν το χρώμα της φλέβας όπως πετάγεται από το άσπρο της δέρμα, και ένα δαχτυλίδι μαγικό. Όταν το έβαζες στο χέρι σου άλλαζε μορφές, ανάλογα με της ψυχής σου την μορφη. Το γνώριζε αυτό το δαχτυλίδι. θυμάται πως είχε κάποτε ένα ίδιο, όταν ήταν μικρή. Το είχε χάσει τότε στο δάσος, τότε που την βρήκε το θηρίο την πρώτη φορά.
Και τότε φορούσε ένα άσπρο φουστάνι. Το θηρίο της είχε ορμήσει . Του φωναζε να σταματήσει. Εκείνο δεν άκουγε μονο έσκιζε το άσπρο φουστάνι και έμπηγε τα νύχια του στην ψυχή της.
Το δαχτυλίδι είχε την μορφή μικρού κουταβιού, ίσως ενός μικρού λυκόπουλου.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και έβγαλε το φουστάνι της, κέντησε πάνω του την ιστορία της. την ιστορία εκείνη με το θηρίο και την μάχη της ψυχής της, κέντησε μυστικά ξόρκια ώστε να μην χάσει το φως και την δύναμη της μπροστά στο άγριο θηρίο. Κέντησε τους πόνους της, τις χαρές της και τα όνειρα της, κέντησε τους φόβους της αλλά και τις επιμονής της τα κατορθώματα. Κέντησε την ιστορία της ζωής της ως την ημέρα αυτή.
Μόλις ολοκλήρωσε και την τελευταία βελονιά, έβαλε το φουστάνι και πήρε το μαγικό δαχτυλίδι στην χούφτα της.
Το φουστάνι άρχισε να λαμποκοπά κάτω από το φως του φεγγαριού, σα να ζωντάνευαν οι κεντημένες ιστορίες. Ύψωσε το δαχτυλίδι προς τον ουρανό και το έβαλε στο δάχτυλο.
Τότε ήταν που σχηματίστηκε μια λύκαινα μεγαλοπρεπή και δυνατή.
Η Ν χαμογέλασε με ανακούφιση… από δω και πέρα η λύκαινα θα φρόντιζε να μην ξεσκίσει το θηρίο αλλά και κανένα άλλο θηρίο, κανένα από τα φουστάνια της…
Σουζάνα Παπαφάγου , Κλινική – Αναπτυξιακή Ψυχολόγος, Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια.
Σπούδασα στην Ιταλία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Ψυχολογίας της Πάρμα, στο πενταετές πρόγραμμα ‘Αναπτυξιακή Κλινική Ερευνητική Ψυχολογία’.Επέστρεψα στην Ελλάδα αφού ολοκλήρωσα μεταπτυχιακό πρόγραμμα με τίτλο «οικογενειακή θεραπεία και σεξουαλική διαφορετικότητα » και ξεκίνησα αμέσως πενταετή εκπαίδευση στην Ελληνική Εταιρία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας, όπου πια είμαι τακτικό μέλος.
Το 2011 ξεκίνησα να παρακολουθώ εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Ινστιτούτο Ψυχοδράματος Αθηνών για 4 χρόνια.Έχω παρακολουθήσει και ολοκληρώσει εκπαιδευτικά σεμινάρια στην Ελληνική Ψυχοσωματική Εταιρία και συνεχίζω να καταπιάνομαι με εκπαιδεύσεις και εποπτικές συνεδρίες.Τα τελευταία 10 χρόνια έχω υπάρξει επιστημονικός συνεργάτης στο Αιγινήτειο νοσοκομείο ως ομαδική αναλύτρια στο Τμήμα Διαταραχής Προσωπικότητας.
Το 2008 ξεκίνησα να εργάζομαι ιδιωτικά στο γραφείο μου με οικογένειες, ζευγάρια, ομάδες και ατομικά (ενήλικες, εφήβους και παιδιά,).Το 2018 ονειρεύτηκα να δημιουργήσω έναν χώρο θεραπείας και τέχνης, όπου θα συνεχίσω να δουλεύω ατομικά και ομαδικά μέσω της αναλυτικής ψυχοθεραπείας αλλά θα πραγματοποιούνται παράλληλα, ομάδες ζωγραφικής και Πύλου κυρίως (σε συνεργασία με καλλιτέχνες), ομάδες δημιουργικής γραφής, ομάδες συμβουλευτικής γονέων και δραστηριότητες για όλη την οικογένεια.
Το όνειρό μου ξεκινά να ζωντανεύει σε μια δύσκολη περίοδο, της πανδημίας, μιας και «αναγκάστηκα» να αλλάξω χώρο λόγο τετραγωνικών (έπρεπε να μεταφερθώ, μετά τα 13 χρόνια, σε μεγαλύτερο χώρο).Από το 2013 γράφω στο περιοδικό Τaλκ (περιοδικό για γονείς), αναπτύσσοντας κυρίως ψυχολογικά θέματα, και μιλώ για την ευεργετική ιδιότητα των βιβλίων μέσα από τη στήλη μου «Μια ψυχολόγος διαβάζει βιβλία ».
θα με βρείτε στο https: www.humansoulroots.com
ΣΟΥΖΑΝΑ ΤΖ. ΠΑΠΑΦΑΓΟΥ
ΚΛΙΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΠΑΡΜΑΣ
ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ
Επιστημονικός συνεργάτης στο τμήμα Διαταραχών προσωπικότητας Α’ ψυχιατρικής κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: https://www.storytellinghumans.com -Σουζάνα Παπαφάγου.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
