Το ελιξίριο της χαράς .
Η Ελένη Περινού είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
Το ελιξίριο της χαράς.
Μπορεί ένας άνθρωπος χαρούμενος να βιώνει ταυτόχρονα σωματικό ή ψυχικό πόνο; Συνάδει ο πόνος με την χαρά; Αν εξαιρέσουμε τον «πόνο» στους μύες της κοιλιάς ως αποτέλεσμα του δυνατού και συνεχόμενου γέλιου, είναι αδύνατον να είσαι χαρούμενος και να πονάς οπουδήποτε στο σώμα σου. Η χαρά από μόνη της είναι φυσικό παυσίπονο. Το γέλιο αυξάνει τις συγκεντρώσεις της σεροτονίνης, ενός νευροδιαβιβαστή που αποτελεί πηγή ζωτικότητας. Οι ενδορφίνες που εκκρίνονται στον εγκέφαλο εξαιτίας της χαράς, λειτουργούν όχι μόνο καταπραϋντικά στο σώμα, αλλά και μεταμορφωτικά. Η χαρά είναι το βάλσαμο αλλά και το θαυματουργό ελιξίριο σε κάθε μορφή σωματικής ασθένειας.
Αν μπορούσαμε οι άνθρωποι να είμαστε ανοιχτοί στη χαρά, ίσως να μην αρρωσταίναμε ποτέ. Υπάρχουν παραδείγματα ασθενών που συστηματικά και με πειθαρχία επέλεγαν για ένα τρίμηνο να βλέπουν σε καθημερινή βάση κωμωδίες και γελούσαν με την καρδιά τους, με αποτέλεσμα την πλήρη ίαση τους.
Θα μου πεις, πώς να χαρείς με τόσα που γίνονται γύρω σου; Δύσκολο. Ναι, συμφωνώ. Πολύ δύσκολο. Όχι όμως ακατόρθωτο.
Είναι έτσι φτιαγμένη η ζωή που καθημερινά βαλλόμαστε από «δηλητήρια» και δίχως να το αντιληφθούμε επιστρέφουμε στο σπίτι γεμάτοι περιττά βάρη και βρωμιές. Εύκολα πετάμε αυτά τα βάρη όπου βρούμε για να τα ξεφορτωθούμε. Και πού τα ξεφορτώνουμε συνήθως; Στους δικούς μας ανθρώπους. Αντί να καθαρίσουμε τα παπούτσια μας από τις «λάσπες» που κουβαλάμε στο χαλί της εξώπορτας, τις φέρνουμε μέσα στο σπίτι και λερώνουμε όπου πατάμε. Πώς να μην θυμώσει ο σύντροφός μας ή το παιδί μας; Δεν βλέπουμε ότι είναι δικές μας οι λάσπες, παρά στρέφουμε την προσοχή μας στην αντίδραση των άλλων και αμέσως θεωρούμε ότι αυτοί είναι που δεν μας φέρονται ευγενικά και με κατανόηση. Αυτοί φταίνε που γκρινιάζουν για τις δικές μας βρωμιές. Κι εμείς οι καημένοι είμαστε απλώς τα θύματα της ζωής που παλεύουμε με τα θηρία εκεί έξω και αντί να μας καλοδεχτούν, να μας λυπηθούν και να μας κατανοήσουν, μας βάζουν και τις φωνές κι από πάνω.
Πού είναι η χαρά σου; Πού την άφησες και ποιός σου την πήρε; Είναι ικανός ο προϊστάμενός σου ή ο συνάδελφος ή ο οποιοσδήποτε άλλος εκεί έξω, να σου αφαιρέσει αυτή την χαρά; Με ποιόν τρόπο; Με τον εκφοβισμό; Με το ότι σου φορτώνουν συνεχώς δουλειές και σε κουράζουν; Με τα μούτρα που έχουν; Με τους υπαινιγμούς του ότι είναι πιο άξιοι από σένα; Με την απροσεξία τους ή ακόμα και με τον δόλιο τρόπο που σκέφτονται; Με ποιόν τρόπο χάνεις την χαρά σου μέσα στην διάρκεια μιας μέρας; Και ποιός λόγος είναι τόσο σοβαρός ώστε να σε κάνει να την χάσεις; Γιατί τελικά την επιλογή και την ευθύνη την έχεις εσύ ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνεις.
Αλλά ακόμα κι όταν δεν καταφέρνεις μέσα στην μέρα να διατηρήσεις την χαρά μέσα σου, μήπως θα μπορούσες πριν φτάσεις στο σπίτι, κοντά στους αγαπημένους σου, να πετάξεις τα «σκουπίδια» που φορτώθηκες από τους άλλους στον κάδο απορριμμάτων και να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου χαρούμενος που όλοι οι αγαπημένοι σου είναι εδώ και σε περιμένουν;
Από την άλλη ένας ύπουλος τρόπος που μας κάνει να χάσουμε την χαρά μας, είναι ότι στρέφουμε την προσοχή μας μονοσήμαντα και εντελώς εστιασμένα στο «δηλητήριο». Στον πόνο. Στο σύμπτωμα. Όταν συμβαίνει αυτό, αυτόματα ενεργοποιείται ο φόβος, ο οποίος αμέσως αρπάζει την ευκαιρία να κυριαρχήσει και να μας καταδυναστεύσει. Η εστίαση της προσοχής μας στο σύμπτωμα και στον πόνο, πυροδοτεί τον φόβο που από εκεί και μετά μπορεί και μας εξουσιάζει απόλυτα, λες και πέσαμε ξαφνικά σε μια κινούμενη άμμο που μας ρουφάει μέσα της και είμαστε ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε για να γλιτώσουμε.
Δεν λέω να εθελοτυφλούμε. Ούτε να πιέζουμε την σκέψη μας ντε και καλά να γίνει θετική. Πώς να κάνεις θετική σκέψη όταν κινδυνεύεις εκείνη τη στιγμή – ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις – και σε τραβάει η κινούμενη άμμος στα σκοτάδια της; Η θετική σκέψη όταν βάλλεσαι, γίνεται κάτι σαν εμμονή ενώ από πίσω έχει πάλι κατάκριση – αυτοκατάκριση: «Δεν είσαι όπως πρέπει να είσαι. Τι είπαμε; Δεν είπαμε να σκέφτεσαι θετικά; Τι είναι αυτά τα πράγματα που κάνεις; Σκέψου θετικά και όλα θα αλλάξουν». Όχι. Αυτό είναι μάλλον ανόητο. Το να μπορείς να διακρίνεις τι σου συμβαίνει και πού βρίσκεσαι, να έχεις δηλαδή μια εγρήγορση και να παρατηρείς την κατάστασή σου, είναι βασική, αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη, για να μπορείς μετά να επιλέξεις τι θα κάνεις για να βγεις από εκεί μέσα. Το να μπορείς να διακρίνεις το δηλητήριο, την λάσπη που σου πετάει ο ένας κι ο άλλος και να λες τα πράγματα με το όνομά τους, είναι προϋπόθεση για να μπορέσεις μετά να δουλέψεις με τον εαυτό σου και να επιλέξεις τι θες εσύ. Το να ονοματίζεις το γεγονός αυτό καθαυτό, σε βοηθάει να παραμείνεις σε μια περιγραφική διάσταση των πραγμάτων που δεν έχει όμως θυμό και κατάκριση για τους άλλους ή τον εαυτό. Άλλο περιγράφω και βλέπω τι έχει συμβεί κι άλλο καθιστώ τους άλλους υπεύθυνους για την δική μου ψυχική κατάσταση.
Αφού δεις ξεκάθαρα τι έχει συμβεί, μπορείς μετά να επιλέξεις: θα κρατήσεις την λάσπη που σου πέταξαν ή θα κάνεις ό,τι μπορείς για να καθαρίσεις την ψυχή σου από το μολυσμένο συναίσθημα και την μαύρη σκέψη; Όταν η προσοχή μας είναι στραμμένη στην λάσπη και απλώς μένουμε στον θυμό μας για τον άλλον που μας την πέταξε, επιστρέφουμε σε μια νηπιακή ή βρεφική κατάσταση όπου όντως ένα παιδάκι δεν μπορεί και δεν ξέρει πώς να καθαριστεί. Βιώνει την «μαυρίλα» και κάθεται άπραγο και εντελώς ανήμπορο να κάνει κάτι να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Κλαίει, είναι θυμωμένο και πληγωμένο και με τις φωνές του καλεί την μαμά του να το βοηθήσει. Μόνο η μαμά μπορεί να του προσφέρει με την αγάπη της, φροντίδα και ασφάλεια. Να το αγκαλιάσει, να το καθησυχάσει, κι ύστερα να το κάνει μπάνιο, να του αλλάξει ρούχα και να πλύνει τα «λασπωμένα». Μπορείς να γίνεις εσύ ο αληθινός γονιός του εαυτού σου; Του μικρού παιδιού μέσα σου; Μπορείς να γίνεις ο γονιός που θα ήθελες να έχεις;
Αν αφήνεις το μικρό παιδί μέσα σου, βρώμικο, παραμελημένο, πληγωμένο, έρμαιο της λάσπης που του πετάνε οι άλλοι, πώς περιμένεις να είναι ήρεμο και χαρούμενο;
Έχουμε ξεχάσει να χαιρόμαστε. Έχουμε πνίξει την χαρά μας, την έχουμε κυριολεκτικά κλειδώσει μέσα στα σκοτεινά υπόγεια της σκοτούρας, της δυσκολίας, του άγχους, της στεναχώριας, του θυμού και της κατάκρισης. Την έχουμε ξεχάσει και την έχουμε χάσει. Παρόλο που αυτή η ίδια η απλή και αθώα χαρά της ύπαρξης, μαζί με την αγνή αγάπη, είναι το φως και το αληθινό νόημα της ζωής μας.
Η Ελένη Περινού γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Στυλίδα. Οι πρώτες της σπουδές στα ΤΕΙ Αθηνών την ώθησαν να ασχοληθεί αρχικά με την παιδαγωγική ως νηπιαγωγός, ενώ αργότερα τελειώνοντας το τμήμα ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου το ενδιαφέρον της στράφηκε στον τομέα της ψυχοθεραπείας. Το 2004 εγκαταλείπει την Αθήνα και επιλέγει να ζήσει μόνιμα στην ανατολική Κρήτη όπου και εργάζεται ως ψυχολόγος. Ξεκίνησε τη βασική της εκπαίδευση στο χώρο της ψυχανάλυσης, αλλά σύντομα άλλαξε κατεύθυνση ακολουθώντας άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Καθοριστική στάθηκε η θεραπεία Gestalt, που σημάδεψε την πορεία της και παραμένει ως τώρα κύριος άξονας δουλειάς μέσα στη θεραπευτική σχέση. Εκτός από την ατομική ψυχοθεραπεία, τη θεραπεία ζεύγους και την οικογενειακή συμβουλευτική, έχει οργανώσει ψυχοεκπαιδευτικά σεμινάρια, ομάδες αυτογνωσίας, μουσικοθεραπείας, ψυχολογικής στήριξης ατόμων με ανίατες νόσους και ομάδες γονέων. Παράλληλα είναι μουσικός, στιχουργός και τραγουδοποιός. Μέσα από την μακρά μουσική συμπόρευση με τον συνθέτη Χρίστο Τσιαμούλη, ο οποίος μελοποίησε στίχους της, τα τραγούδια της ερμηνεύτηκαν από γνωστούς καλλιτέχνες όπως η Λιζέτα Καλημέρη, ο Μανόλης Λιδάκης, ο Δημήτρης Μπάσης, η Σοφία Παπάζογλου, η Κατερίνα Παπαδοπούλου κ.ά. Η πρώτη της συγγραφική εμφάνιση έγινε το 2001 με το Best Seller: Σαν να σε ξέρω χρόνια από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ακολούθησε το δεύτερο μυθιστόρημα από τις ίδιες εκδόσεις: Είμαι κι εγώ σαν κι εσένα.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
