HomeΑρθρογραφίαΔιάφορα ΆρθραΞεδιπλώνοντας τα άγνωστα ταλέντα: Η σιωπηλή κραυγή των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων Συγγραφέων.

Ξεδιπλώνοντας τα άγνωστα ταλέντα: Η σιωπηλή κραυγή των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων Συγγραφέων.

Ξεδιπλώνοντας τα άγνωστα ταλέντα: Η σιωπηλή κραυγή των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων Συγγραφέων.

Ξεδιπλώνοντας τα άγνωστα ταλέντα: Η σιωπηλή κραυγή των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων Συγγραφέων.

Γράφει η Άννα Παππά -Δασκάλα_Συγγραφέας

“Οι νέοι συγγραφείς αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση της ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι οι ζωντανές φλόγες που μπορούν να αναζωπυρώσουν την πάθια για το γραπτό λόγο”.

Στην πατρίδα των αθάνατων λογοτεχνών, όπου οι λέξεις αποκτούν υπόσταση και υφαίνουν μοναδικούς μύθους, μια νέα γενιά συγγραφέων αγωνίζεται να ακουστεί. Σαν σπινθήρες στο σκοτάδι, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες λογοτέχνες φωνάζουν για προσοχή, αλλά οι φωνές τους χάνονται στην άπληστη σιωπή των αναγνωστών.

Στην καρδιά αυτής της σιωπής βρίσκονται οι ίδιοι οι αναγνώστες, αγκαλιασμένοι από την οικειότητα των καθιερωμένων ονομάτων. Όπως ο ναυαγός που αρνείται να εγκαταλείψει τη σανίδα του, έτσι και οι Έλληνες αναγνώστες αρνούνται να αφήσουν τους αγαπημένους τους συγγραφείς για νέους, άγνωστους κόσμους. Η φήμη και το κύρος των παλαιότερων έργων λειτουργούν ως ασφαλές λιμάνι για τους φοβισμένους πλοηγούς της ανάγνωσης.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι νέοι συγγραφείς αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση της ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι οι ζωντανές φλόγες που μπορούν να αναζωπυρώσουν το πάθος για τον γραπτό λόγο. Όμως, οι φωνές τους πνίγονται από την έλλειψη αποτελεσματικής προώθησης και διαφήμισης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εκδοτικοί οίκοι και οι πολιτιστικοί φορείς συχνά παραμελούν αυτά τα ανθισμένα λογοτεχνικά μπουμπούκια, επικεντρώνοντας τα φώτα της δημοσιότητας στους καταξιωμένους συγγραφείς.

Στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, η κλασική λογοτεχνία εξακολουθεί να κυριαρχεί, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τις νέες δημιουργίες. Οι σπουδαστές καλλιεργούν την αγάπη τους για τους αρχαίους κλασικούς, αλλά τι γίνεται με τους νέους ποιητές και πεζογράφους που γράφουν τις σύγχρονες μυθολογίες μας; Οι φωνές τους παραμένουν αόρατες και ανεκμετάλλευτες.

Η οικονομική κρίση που έχει σφίξει τη χώρα στη λαβή της έχει στραγγαλίσει επίσης την αγορά του βιβλίου. Με τους πολίτες να επιβιώνουν με ψίχουλα εισοδήματος, οι βιβλιοπαραγωγές των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων παραμένουν στα ράφια, απαρατήρητες και ανεκτίμητες. Οι αναγνώστες προτιμούν να επενδύουν σε γνωστά ονόματα παρά να ριψοκινδυνεύσουν με νέες φωνές.

Ακόμα και όταν οι νέοι συγγραφείς καταφέρνουν να βρουν εκδοτικό οίκο, αντιμετωπίζουν συχνά την απογοήτευση της ανεπαρκούς προώθησης. Τα έργα τους παραμένουν κρυμμένοι θησαυροί, περιμένοντας υπομονετικά να ανακαλυφθούν από τους σύγχρονους εξερευνητές της λογοτεχνίας.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι Έλληνες αναγνώστες συχνά αποπλανώνται από τις γοητευτικές σειρήνες της ξένης λογοτεχνίας. Οι μεταφρασμένες ιστορίες φέρνουν μαζί τους την υπόσχεση νέων οπτικών και πολιτισμικών οριζόντων, αφήνοντας τους ντόπιους συγγραφείς να περιμένουν στη σκιά των ξένων επιτυχιών.

Όπως οι ήρωες των αρχαίων ελληνικών μύθων, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες συγγραφείς βρίσκονται αντιμέτωποι με τεράστιες δοκιμασίες. Χωρίς την ύπαρξη ισχυρών αναγνωστικών κοινοτήτων και λογοτεχνικών ομάδων που θα υποστήριζαν και θα προωθούσαν τα έργα τους, οι νέες αυτές λογοτεχνικές φωνές παραμένουν φυλακισμένες σε μια σιωπηλή απομόνωση.

Ωστόσο, η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Όπως ο Οδυσσέας που ταξίδεψε για χρόνια προτού επιστρέψει στην Ιθάκη, έτσι και οι νέοι συγγραφείς μπορούν να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι προς την αναγνώριση και την επιτυχία. Η ενίσχυση της προώθησης και διαφήμισης των έργων τους, η ενσωμάτωσή τους στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η δημιουργία ισχυρών δικτύων συνεργασίας, η παροχή οικονομικής υποστήριξης και η καλλιέργεια μιας πιο ανοιχτής νοοτροπίας στους αναγνώστες είναι μόνο μερικά από τα κλειδιά που μπορούν να απελευθερώσουν τη φωνή τους.

Αλλά πέρα από αυτά, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη ενός εθνικού κινήματος που θα τιμά και θα αναδεικνύει τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Ένα κίνημα που θα οργανώνει λογοτεχνικά φεστιβάλ, θα προωθεί τη μετάφραση και τη διεθνή προβολή των έργων, και θα καθιερώνει βραβεία για την ανάδειξη των νέων ταλέντων. Μόνο τότε θα μπορέσουν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες συγγραφείς να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά, απελευθερωμένοι από τις αλυσίδες της αδιαφορίας και της σιωπής.

Στο τέλος, η επιτυχία ή η αποτυχία τους εξαρτάται από εμάς, τους αναγνώστες. Άραγε θα συνεχίσουμε να παραμένουμε προσκολλημένοι στις οικείες ακτές των καθιερωμένων ονομάτων, ή θα ανοίξουμε πανιά προς νέους λογοτεχνικούς ορίζοντες; Η απάντηση κρύβεται βαθιά μέσα μας – στην περιέργεια και την τόλμη μας να εξερευνήσουμε νέους κόσμους μέσα από τις λέξεις. Γιατί όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: “Δεν περπατώ γρήγορα για να φτάσω γρήγορα, αλλά για να περπατήσω περισσότερο”.

“Σαν σύγχρονοι Αργοναύτες, αυτοί οι εκδοτικοί οίκοι συνοδεύουν τους νέους λογοτέχνες σε ένα ταξίδι προς την αναγνώριση και την επιτυχία”.

Σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψης των άγνωστων λογοτεχνικών ταλέντων, μια επαναστατική προσέγγιση έχει αρχίσει να ανοίγει νέους δρόμους. Η αυτοέκδοση, που κάποτε θεωρούνταν απλώς μια οδός ανάγκης για απελπισμένους συγγραφείς, έχει μεταμορφωθεί σε ένα ισχυρό εργαλείο αυτονομίας και δημιουργικής ελευθερίας.

Όπως οι αρχαίοι ήρωες που αψήφησαν τις συμβάσεις για να χαράξουν τη δική τους πορεία, έτσι και οι νέοι συγγραφείς αγκαλιάζουν την αυτοέκδοση ως μια ευκαιρία να αποδράσουν από τους περιορισμούς των παραδοσιακών εκδοτικών οίκων. Με το διαδίκτυο ως συμπαραστάτη, μπορούν να πειραματιστούν με καινοτόμες μεθόδους προβολής και να προσεγγίσουν άμεσα το αναγνωστικό κοινό, δημιουργώντας μια άμεση και ζωντανή σχέση.

Ωστόσο, ακόμη και στον κόσμο της αυτοέκδοσης, υπάρχουν σύμμαχοι που μπορούν να καθοδηγήσουν τους νέους συγγραφείς στο ταξίδι τους. Εκδοτικοί οίκοι που ειδικεύονται στην ανάδειξη πρωτοεμφανιζόμενων ταλέντων προσφέρουν μια γέφυρα μεταξύ της δημιουργικής ελευθερίας και της εμπειρογνωμοσύνης. Αντί να περιπλανώνται μόνοι στα άγνωστα νερά της αυτοέκδοσης, οι συγγραφείς μπορούν να επωφεληθούν από την καθοδήγηση και τους πόρους αυτών των εξειδικευμένων εκδοτών.

Σαν σύγχρονοι Αργοναύτες, αυτοί οι εκδοτικοί οίκοι συνοδεύουν τους νέους λογοτέχνες σε ένα ταξίδι προς την αναγνώριση και την επιτυχία. Προσφέρουν επαγγελματική επιμέλεια, στρατηγικές προώθησης και καμπάνιες προβολής που μπορούν να μετατρέψουν τις ανεκτίμητες λέξεις σε πολύτιμους θησαυρούς για το αναγνωστικό κοινό.

Σε αυτή τη συμμαχία μεταξύ δημιουργικότητας και εμπειρογνωμοσύνης, οι πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς μπορούν να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια για να γίνουν οι νέοι εξερευνητές της ελληνικής λογοτεχνίας. Όπως ο Ξενοφώντας που οδήγησε τους Μυρίους στην επιστροφή τους στην Ελλάδα, έτσι και οι σύγχρονοι εκδοτικοί οίκοι μπορούν να γίνουν οι οδηγοί που θα φέρουν τα νέα λογοτεχνικά ταλέντα στην καρδιά των Ελλήνων αναγνωστών.

Αλλά ακόμη και με αυτές τις συμμαχίες, η πραγματική μάχη για την ανάδειξη των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων συγγραφέων θα κριθεί στο πεδίο της κουλτούρας και της συλλογικής συνείδησης. Είναι απαραίτητο να καλλιεργηθεί μια νέα νοοτροπία εκτίμησης και αγκαλιάσματος της σύγχρονης λογοτεχνικής παραγωγής.

Όπως οι αρχαίοι Έλληνες πολιτισμοί άνθισαν χάρη στο ανοιχτό πνεύμα και την περιέργεια για νέες ιδέες, έτσι και σήμερα πρέπει να υιοθετήσουμε μια διάθεση εξερεύνησης και ανακάλυψης απέναντι στους νέους λογοτεχνικούς ορίζοντες. Αντί να παραμένουμε αγκιστρωμένοι στις οικείες ακτές των κλασικών, ας ανοιχτούμε στα πλούσια ρεύματα της σύγχρονης δημιουργίας.

Εν τέλει, η επιτυχία των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων συγγραφέων δεν εξαρτάται μόνο από τις δικές τους προσπάθειες, αλλά και από τη δική μας πρόθεση ως αναγνώστες να γίνουμε συνοδοιπόροι σε αυτό το θαυμαστό λογοτεχνικό ταξίδι. Άραγε θα έχουμε το θάρρος να αφήσουμε πίσω τις βεβαιότητες και να αγκαλιάσουμε τα άγνωστα, όπως έκαναν οι μεγάλοι εξερευνητές του παρελθόντος; Ή θα παραμείνουμε ναυαγοί στην άπληστη σιωπή της αδράνειας;

Η απάντηση βρίσκεται βαθιά μέσα μας – στις ρίζες της περιέργειας και της αγάπης μας για τον λόγο. Γιατί όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: “Δεν ακολουθούμε όλοι τον ίδιο δρόμο, αλλά αναζητούμε όλοι την ίδια Αλήθεια”. Ας είναι λοιπόν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες συγγραφείς οι νέοι οδηγοί μας σε αυτή την αναζήτηση της Αλήθειας μέσα από τις λέξεις. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τα άγνωστα ταλέντα τους και να φωτίσουν νέους δρόμους στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να ακούσουμε τις ζωντανές φωνές που ψιθυρίζουν τις ιστορίες του σήμερα και να γίνουμε μέρος της αφήγησης.

“Η ανάδειξη των νέων φωνών δεν είναι απλώς προσωπική επιλογή, είναι συλλογική πράξη σεβασμού στην πολιτιστική κληρονομιά”.

Καθώς συνεχίζουμε να διερευνούμε τους λόγους για τους οποίους οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες συγγραφείς παραμένουν στη σκιά, ένας ακόμη παράγοντας αναδύεται σαν μια αόρατη άμυνα απέναντι στην ανάδειξη των νέων λογοτεχνικών φωνών.

Είναι η έλλειψη μιας συλλογικής προσπάθειας, ενός συντονισμένου κινήματος που θα τιμά και θα υπερασπίζεται τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνική παραγωγή. Όπως οι αρχαίοι πολεμιστές που ενώνονταν κάτω από μια σημαία για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, έτσι και οι υποστηρικτές της νέας γενιάς συγγραφέων πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από ένα κοινό όραμα.

Φανταστείτε ένα κίνημα όπου κρατικοί φορείς, εκδοτικοί οίκοι, πολιτιστικοί οργανισμοί και ακαδημαϊκά ιδρύματα θα ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια εθνική στρατηγική προώθησης της ελληνικής λογοτεχνίας. Ένα κίνημα που θα διοργάνωνε μαζικές εκστρατείες προβολής και διαφήμισης στα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα, φέρνοντας τους νέους συγγραφείς στο προσκήνιο.

Φανταστείτε λογοτεχνικά φεστιβάλ και εκδηλώσεις όπου οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες λογοτέχνες θα μπορούσαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους και να συναντήσουν το αναγνωστικό κοινό τους. Συζητήσεις και διαλέξεις που θα άναβαν τη σπίθα της περιέργειας για τις νέες λογοτεχνικές τάσεις.

Μια τέτοια εθνική προσπάθεια θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει την ενίσχυση της μετάφρασης και της διεθνούς προβολής των ελληνικών λογοτεχνικών έργων. Φέρνοντας τους νέους συγγραφείς στο παγκόσμιο προσκήνιο, θα μπορούσαμε να τραβήξουμε τα βλέμματα πίσω στην πατρίδα τους, ενισχύοντας την εγχώρια αναγνώριση και υποστήριξη.

Στο επίκεντρο αυτής της προσπάθειας θα μπορούσε να βρίσκεται η δημιουργία ενός εθνικού βραβείου, ενός θεσμού που θα επιβραβεύει και θα αναδεικνύει τα πιο λαμπρά νέα ταλέντα της ελληνικής λογοτεχνίας. Ένα βραβείο που θα λειτουργούσε ως φάρος για τους αναγνώστες, καθοδηγώντας τους προς τις πιο αξιόλογες νέες φωνές.

Αλλά ένα τέτοιο κίνημα δε θα ήταν πλήρες χωρίς την παροχή ουσιαστικής υποστήριξης για τους νέους συγγραφείς. Προγράμματα επιχορηγήσεων, υποτροφίες και οικονομικά κίνητρα θα μπορούσαν να δώσουν στους δημιουργούς τα απαραίτητα εφόδια για να αφοσιωθούν στο έργο τους χωρίς τον φόβο της οικονομικής ανασφάλειας.

Με τέτοιες συντονισμένες προσπάθειες, η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία θα μπορούσε να ανθίσει όπως ποτέ άλλοτε. Σαν ένα πανίσχυρο κίνημα, θα στέλναμε ένα ηχηρό μήνυμα στο αναγνωστικό κοινό για την αξία και τη σημασία των πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων συγγραφέων. Ένα μήνυμα που θα διαπερνούσε τα τείχη της αδιαφορίας και θα άνοιγε τις πύλες για μια νέα εποχή λογοτεχνικής ανάπτυξης και δημιουργικότητας.

Γιατί στο τέλος, η ανάδειξη των νέων λογοτεχνικών φωνών δεν είναι απλώς μια υπόθεση προσωπικών επιλογών και προτιμήσεων. Είναι μια συλλογική πράξη σεβασμού και τιμής προς την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας. Μια κληρονομιά που αναπτύχθηκε χάρη στο ανοιχτό πνεύμα και την υποδοχή νέων ιδεών και ταλέντων.

Έτσι, καθώς στεκόμαστε στο σταυροδρόμι αυτής της ιστορικής στιγμής, έχουμε μπροστά μας δύο μονοπάτια. Το ένα μας οδηγεί πίσω στην οικεία αγκαλιά των κλασικών και καθιερωμένων, όπου οι νέες φωνές παραμένουν αθέατες και ανεκμετάλλευτες. Το άλλο μας καλεί να τολμήσουμε, να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας και να αφουγκραστούμε τις νέες αφηγήσεις που διαμορφώνουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Ποιο μονοπάτι θα διαλέξουμε; Θα επιτρέψουμε στους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς να παραμείνουν φυλακισμένοι στη σιωπή της αδιαφορίας, ή θα τους δώσουμε τη δυνατότητα να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν; Η απάντηση είναι δική μας – ένα αίνιγμα που μόνο εμείς μπορούμε να λύσουμε μέσα από τις επιλογές μας ως αναγνώστες, ως δημιουργοί και ως φύλακες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Γιατί όπως έλεγε και ο Σεφέρης: “Η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια γεωγραφική περιοχή, είναι και μια πνευματική έννοια”.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν αυτή την πνευματική έννοια, ανοίγοντας τις αγκάλες μας στους νέους πνευματικούς δημιουργούς που θα συνεχίσουν να εμπλουτίζουν το λογοτεχνικό μας απόθεμα. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ακούσουμε τις ζωντανές φωνές που μας καλούν να ξεδιπλώσουμε τα άγνωστα ταλέντα και να γίνουμε μέρος της συναρπαστικής αφήγησης της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

 

 Άννα Παππά
Δασκάλα_Συγγραφέας

 

https://fylatos.com/shop/ο-αληθινός-δάσκαλος/ 

 https://fylatos.com/shop/μαθαίνοντας-πως-να-μαθαίνω/

 

 

                                                                   

 

Άννα Παππά

Δασκάλα – Συγγραφέας Παιδαγωγικών Βιβλίων- Επιστημονικός Σύμβουλος Εκδόσεων Φυλάτος.

 

Η Άννα Δ. Παππά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1963. Προέρχεται από οικογένεια διακεκριμένων δασκάλων.Είναι αριστούχος απόφοιτος τόσο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, όσο και του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Eξειδικεύτηκε στην «Οργάνωση και Διοίκηση Σχολικών Μονάδων» στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.Από τα φοιτητικά της χρόνια ασχολήθηκε με τη λαογραφική έρευνα και δημοσίευσε σειρά άρθρων λαογραφικού, ηθογραφικού και παιδαγωγικού ενδιαφέροντος.Έκανε συνείδηση και πράξη τη «δια βίου μάθηση» και έλαβε αριθμό άλλων επιμορφώσεων σε θέματα παιδαγωγικά, πληροφορικής και διδακτικής. Μόνιμα εστιάζει το ενδιαφέρον της στο θεατρικό παιχνίδι, δραματοποίηση.Διετέλεσε επιμορφώτρια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Αθηνών σε θέματα που σχετίζονται με τις συμμετοχικές δημιουργικές δραστηριότητες στην Ευέλικτη Ζώνη. Την τελευταία δεκαετία συμμετέχει ως επιμορφώτρια σε σεμινάρια διδακτική και ανάπτυξης της συναισθηματικής νοημοσύνης, καθώς και για την εφαρμογή στην πράξη διαθεματικής και διαφοροποιημένης διδασκαλίας.Επί δύο και πλέον δεκαετίες διδάσκει όλα τα μαθήματα καθημερινά με ευέλικτο και διαθεματικό τρόπο.Τέλος, είναι παντρεμένη και έχει δύο, αριστούχους, γιους.

Πιστεύω της είναι ότι όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να μάθουν πως να μαθαίνουν και να αποκτούν δεξιότητες.

Τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια διαρκούν μια ολόκληρη ζωή!!

 

         

Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά  την αγορά, να επισκέπτεται  οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.

 

Share With:
Rate This Article

jimbouzaras@gmail.com

No Comments

Sorry, the comment form is closed at this time.