“Οι νέοι συγγραφείς αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση της ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι οι ζωντανές φλόγες που μπορούν να αναζωπυρώσουν την πάθια για το γραπτό λόγο”.

Στην πατρίδα των αθάνατων λογοτεχνών, όπου οι λέξεις αποκτούν υπόσταση και υφαίνουν μοναδικούς μύθους, μια νέα γενιά συγγραφέων αγωνίζεται να ακουστεί. Σαν σπινθήρες στο σκοτάδι, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες λογοτέχνες φωνάζουν για προσοχή, αλλά οι φωνές τους χάνονται στην άπληστη σιωπή των αναγνωστών.

Στην καρδιά αυτής της σιωπής βρίσκονται οι ίδιοι οι αναγνώστες, αγκαλιασμένοι από την οικειότητα των καθιερωμένων ονομάτων. Όπως ο ναυαγός που αρνείται να εγκαταλείψει τη σανίδα του, έτσι και οι Έλληνες αναγνώστες αρνούνται να αφήσουν τους αγαπημένους τους συγγραφείς για νέους, άγνωστους κόσμους. Η φήμη και το κύρος των παλαιότερων έργων λειτουργούν ως ασφαλές λιμάνι για τους φοβισμένους πλοηγούς της ανάγνωσης.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι νέοι συγγραφείς αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση της ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι οι ζωντανές φλόγες που μπορούν να αναζωπυρώσουν το πάθος για τον γραπτό λόγο. Όμως, οι φωνές τους πνίγονται από την έλλειψη αποτελεσματικής προώθησης και διαφήμισης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εκδοτικοί οίκοι και οι πολιτιστικοί φορείς συχνά παραμελούν αυτά τα ανθισμένα λογοτεχνικά μπουμπούκια, επικεντρώνοντας τα φώτα της δημοσιότητας στους καταξιωμένους συγγραφείς.

Στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, η κλασική λογοτεχνία εξακολουθεί να κυριαρχεί, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τις νέες δημιουργίες. Οι σπουδαστές καλλιεργούν την αγάπη τους για τους αρχαίους κλασικούς, αλλά τι γίνεται με τους νέους ποιητές και πεζογράφους που γράφουν τις σύγχρονες μυθολογίες μας; Οι φωνές τους παραμένουν αόρατες και ανεκμετάλλευτες.

Η οικονομική κρίση που έχει σφίξει τη χώρα στη λαβή της έχει στραγγαλίσει επίσης την αγορά του βιβλίου. Με τους πολίτες να επιβιώνουν με ψίχουλα εισοδήματος, οι βιβλιοπαραγωγές των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων παραμένουν στα ράφια, απαρατήρητες και ανεκτίμητες. Οι αναγνώστες προτιμούν να επενδύουν σε γνωστά ονόματα παρά να ριψοκινδυνεύσουν με νέες φωνές.

Ακόμα και όταν οι νέοι συγγραφείς καταφέρνουν να βρουν εκδοτικό οίκο, αντιμετωπίζουν συχνά την απογοήτευση της ανεπαρκούς προώθησης. Τα έργα τους παραμένουν κρυμμένοι θησαυροί, περιμένοντας υπομονετικά να ανακαλυφθούν από τους σύγχρονους εξερευνητές της λογοτεχνίας.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι Έλληνες αναγνώστες συχνά αποπλανώνται από τις γοητευτικές σειρήνες της ξένης λογοτεχνίας. Οι μεταφρασμένες ιστορίες φέρνουν μαζί τους την υπόσχεση νέων οπτικών και πολιτισμικών οριζόντων, αφήνοντας τους ντόπιους συγγραφείς να περιμένουν στη σκιά των ξένων επιτυχιών.

Όπως οι ήρωες των αρχαίων ελληνικών μύθων, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες συγγραφείς βρίσκονται αντιμέτωποι με τεράστιες δοκιμασίες. Χωρίς την ύπαρξη ισχυρών αναγνωστικών κοινοτήτων και λογοτεχνικών ομάδων που θα υποστήριζαν και θα προωθούσαν τα έργα τους, οι νέες αυτές λογοτεχνικές φωνές παραμένουν φυλακισμένες σε μια σιωπηλή απομόνωση.

Ωστόσο, η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Όπως ο Οδυσσέας που ταξίδεψε για χρόνια προτού επιστρέψει στην Ιθάκη, έτσι και οι νέοι συγγραφείς μπορούν να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι προς την αναγνώριση και την επιτυχία. Η ενίσχυση της προώθησης και διαφήμισης των έργων τους, η ενσωμάτωσή τους στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η δημιουργία ισχυρών δικτύων συνεργασίας, η παροχή οικονομικής υποστήριξης και η καλλιέργεια μιας πιο ανοιχτής νοοτροπίας στους αναγνώστες είναι μόνο μερικά από τα κλειδιά που μπορούν να απελευθερώσουν τη φωνή τους.

Αλλά πέρα από αυτά, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη ενός εθνικού κινήματος που θα τιμά και θα αναδεικνύει τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Ένα κίνημα που θα οργανώνει λογοτεχνικά φεστιβάλ, θα προωθεί τη μετάφραση και τη διεθνή προβολή των έργων, και θα καθιερώνει βραβεία για την ανάδειξη των νέων ταλέντων. Μόνο τότε θα μπορέσουν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Έλληνες συγγραφείς να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά, απελευθερωμένοι από τις αλυσίδες της αδιαφορίας και της σιωπής.

Στο τέλος, η επιτυχία ή η αποτυχία τους εξαρτάται από εμάς, τους αναγνώστες. Άραγε θα συνεχίσουμε να παραμένουμε προσκολλημένοι στις οικείες ακτές των καθιερωμένων ονομάτων, ή θα ανοίξουμε πανιά προς νέους λογοτεχνικούς ορίζοντες; Η απάντηση κρύβεται βαθιά μέσα μας – στην περιέργεια και την τόλμη μας να εξερευνήσουμε νέους κόσμους μέσα από τις λέξεις. Γιατί όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: “Δεν περπατώ γρήγορα για να φτάσω γρήγορα, αλλά για να περπατήσω περισσότερο”.