Έτσου Ιναγκάκι Σουγκιμότο -Η κόρη του Σαμουράι -Σχολιασμός.
Έτσου Ιναγκάκι Σουγκιμότο, Η κόρη του Σαμουράι, εκδ. Πηγή
Σχολιάζει η Λεύκη Σαραντινού.
Η αποικιοκρατία των Ευρωπαίων από τον 16 ο αιώνα και μετά και η «εξαγωγή» του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής σε κάθε γωνιά του πλανήτη έκαναν πολλές εθνοτικές ομάδες στα πέρατα του κόσμο-Κινέζους, Αφρικανούς, Άραβες κ.α.-να ακροβατούν μεταξύ αυτού που αποκαλούμε δυτικού, ευρωπαϊκού τρόπου
ζωής και των παραδοσιακών συνηθειών των γηγενών λαών πανταχόθεν.
Οι Ιάπωνες είναι ένας τέτοιος λαός, ο οποίος μάλιστα ταλαιπωρήθηκε πολύ από το δίλημμα «παράδοση ή εκσυγχρονισμός». Αυτό το δείχνουν ξεκάθαρα οι δύο περίοδοι της ιστορίας της που έρχονται σε άμεση αντίθεση μεταξύ τους, η περίοδος Έντο που κράτησε από το 1603 έως και το 1868, τότε που η Ιαπωνία είχε εξοβελίσει κάθε επιρροή δυτικού τύπου και η περίοδος των Μετζί, από το 1868 ως το 1912, οπότε και η Ιαπωνία «ανοίχτηκε» σε κάθε δυτική επιρροή.Το ίδιο δίλημμα φαίνεται πως αντιμετωπίζουν στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι από τις χώρες αυτές, κάτι που φαίνεται ολοκάθαρα με το ισλάμ, στο οποίο πολλοί μουσουλμάνοι ταλαντεύονται ανάμεσα στην υιοθέτηση της αυστηρής σαρίας και ενός πιο «δυτικού» και δίχως περιορισμούς τρόπου ζωής.
Η συγγραφέας του βιβλίου «Η κόρη του σαμουράι», η Ιάπωνας Έτσου Ιναγκάκι Σουγκιμότο είναι και αυτή μία γυναίκα που έζησε στο μεταίχμιο, στη χαραμάδα μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής. Γεννημένη το 1874 στη Ναγκαόκα της βόρειας Ιαπωνίας- εκεί όπου ο ανατέλλων ήλιος δεν μπορεί να λιώσει το άφθονο χιόνι που πέφτει τους χειμώνες, σε αντίθεση με την υπόλοιπη χώρα-η Έτσου είναι η χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που μεγάλωσε με τον παραδοσιακό ιαπωνικό τρόπο ζωής και, στη συνέχεια, μυήθηκε στον δυτικό τρόπο ζωής. Αυτό έγινε επειδή παντρεύτηκε έναν Ιάπωνα έμπορο ο οποίος ζούσε όμως στο Οχάιο των ΗΠΑ και κατά συνέπεια μετοίκησε στην Αμερική το 1898. Απέκτησε δύο κόρες και μετά από τον θάνατο του άνδρα της επέλεξε να γυρίσει στην Ιαπωνία. Αργότερα, όμως, μετακόμισε και πάλι στις ΗΠΑ λόγω των σπουδών των κοριτσιών της.
Η Σουγκιμότο δεν ήταν όμως κάποια τυχαία. Ως κόρη υψηλόβαθμου σαμουράι, ήταν μία γυναίκα που έζησε με τις παραδόσεις της χώρας της περισσότερο από άλλες. Έτσι, εκτός από την ταλάντευση που γνώρισε στη ζωή της μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ακροβατούσε μια ζωή και μεταξύ της παράδοσης και των νεωτερισμών. Κατά την περίοδο των Μετζί, οπότε και παρήκμασε η φεουδαρχία στην Ιαπωνία, κατέρρευσε και η κυρίαρχη ως τότε τάξη των σαμουράι.
Η Σουγκιμότο περιγράφει εξαίσια στο βιβλίο της αυτή την ακροβασία της μεταξύ των δύο διαφορετικών κόσμων, της Ανατολής και της Δύσης, της παράδοσης και της νεωτερικότητας. Δίνει ένα λεπτομερές πορτρέτο της ζωής στην Ιαπωνία, του φυσικού περιβάλλοντος, των εθίμων και των συνηθειών, αλλά και των αλλαγών που συνεπαγόταν για τα πιστεύω της η μετοικεσία της στην Αμερική.
Ένα βιβλίο πιο επίκαιρο από ποτέ στην εποχή αυτή της παγκοσμιοποίησης που διανύουμε.
Η Έτσου Ιναγκάκι Σουγκιµότο γεννήθηκε το 1874 στη Ναγκαόκα της επαρχίας Έτσιγκο, στην Ιαπωνία. Ο πατέρας της υπήρξε υψηλόβαθµος αξιωµατικός σαµουράι, ωστόσο µετά την κατάρρευση του φεουδαρχικού συστήµατος η οικογένειά της ξέπεσε.
Αν και αρχικά προοριζόταν να γίνει ιέρεια, αρραβωνιάστηκε έπειτα από προξενιό µε έναν Ιάπωνα έµπορο που ζούσε στο Σινσινάτι του Οχάιο. Προκειµένου να προετοιµαστεί για το ταξίδι, φοίτησε σε σχολείο µεθοδιστών στο Τόκιο και έγινε χριστιανή. Το 1898 πήγε στις Ηνωµένες Πολιτείες, όπου και παντρεύτηκε τον µνηστήρα της, µε τον οποίο απέκτησαν δυο κόρες. Μετά τον θάνατό του, επέστρεψε στην Ιαπωνία, αλλά αποφάσισε ύστερα από καιρό να γυρίσει στις ΗΠΑ, για τις σπουδές των παιδιών της.
Αργότερα, έζησε στη Νέα Υόρκη, όπου στράφηκε στη λογοτεχνία και άρχισε να διδάσκει ιαπωνικά, αλλά και κουλτούρα και ιστορία της Ιαπωνίας στο πανεπιστήµιο Columbia. Κείµενά της δηµοσιεύτηκαν σε εφηµερίδες και περιοδικά.
Εκτός από την «Κόρη του σαµουράι» (1925), κάποια άλλα έργα της είναι τα: «Με τον Τάρο και τη Χάνα στην Ιαπωνία» (1926, σε συνεργασία µε τη Νάνσι Βιρτζίνια Όστεν), «Η κόρη του νάρικιν» (1932), «Εις µνήµη Φλόρενς Μιλς Γουίλσον» (1933), «Η κόρη του νόχφου» (1935), «Η γιαγιά Ο Κιο» (1940).
Η κόρη της Τσιγιόνο Σουγκιµότο Κιγιούκα έγραψε το βιβλίο «Όµως τα πλοία πλέουν» (1959), στο οποίο περιέχονται λεπτοµέρειες από τα τελευταία χρόνια ζωής της Έτσου Σουγκιµότο.
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
