Ευτυχώς Ηττηθήκαμε, Σύντροφοι… – Τά­κης Λα­ζα­ρί­δης.

Ευτυχώς Ηττηθήκαμε, Σύντροφοι… 

Τά­κης Λα­ζα­ρί­δης.

Ανή­κω στη γε­νιά των κομ­μου­νι­στών που πλή­ρω­σαν τον λο­γα­ρι­α­σμό χω­ρίς πο­τέ να τον ελέγ­ξουν. Τε­τάρ­τη Αυγού­στου, Κα­το­χή, Δε­κέμ­βρης, Εμ­φύ­λι­ος, τα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν τον Εμ­φύ­λιο. Κο­ντύ­λια, όλα, από τον ίδιο πα­ρα­φου­σκω­μέ­νο λο­γα­ρι­α­σμό…

Δρα­μα­τι­κά ερω­τή­μα­τα και τρα­γι­κά δι­λήμ­μα­τα μας ζώ­νουν. Ποι­ος είναι ο κό­σμος όπου ζού­με; Πού βα­δί­ζει η αν­θρω­πό­τη­τα; Ποιο είναι το χρέ­ος του αν­θρώ­που που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, τη δη­μο­κρα­τία και την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο; Στα ερω­τή­μα­τα αυτά απά­ντη­ση μπο­ρεί να δώ­σει μό­νο η «συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης κα­τά­στα­σης». Είναι φα­νε­ρό ότι η «λε­νι­νι­στι­κή» ηγε­σία μας δεν έχει κα­μιά δι­ά­θε­ση να ρί­ξει «πε­τρι­ές στα βαλ­το­νέ­ρια». Ούτε σκο­πεύει να δώ­σει πο­τέ απά­ντη­ση στα αμεί­λι­κτα «Γι­α­τί» της Κα­το­χής και του Εμ­φυ­λίου. Το χρέ­ος πέ­φτει σε όλους μας και στον κα­θέ­να χω­ρι­στά. Οι γραμ­μές που ακο­λου­θούν, προ­σπα­θούν να αντα­πο­κρι­θούν σ’ αυτό το χρέ­ος.

Δήλωσαν για το βιβλίο

…Το βι­βλίο που κρα­τά στα χέ­ρια του ο ανα­γνώ­στης άνοι­ξε νέ­ους δρό­μους, που στη συ­νέ­χεια ακο­λού­θη­σαν και άλ­λοι και γι’ αυτό το Ευτυ­χώς ητ­τη­θή­κα­με, σύ­ντρο­φοι… δεν απο­τε­λεί πλέ­ον μό­νον τον τίτ­λο ενός βι­βλίου.

Απο­τε­λεί στο επί­πε­δο της ιστο­ρι­ο­γρα­φί­ας έναν οδη­γό, μια το­μή, έχο­ντας συγ­χρό­νως και μια αδα­μά­ντι­νη ηθι­κή δι­ά­στα­ση, μια στά­ση ζω­ής απέ­να­ντι στα γε­γο­νό­τα που ση­μά­δε­ψαν όχι μό­νον τον ίδιο τον Τά­κη Λα­ζα­ρί­δη και την οικο­γέ­νειά του, αλ­λά και ολό­κλη­ρο τον ελ­λη­νι­κό λαό.

Απο­δει­κνύει πως τα ανή­συ­χα και ασυμ­βί­βα­στα πνεύ­μα­τα ανα­ζη­τούν τις κρυμ­μέ­νες αλή­θει­ες και δεν δι­στά­ζουν να ανα­θε­ω­ρή­σουν προ­η­γού­με­νες πα­ρα­δε­δεγ­μέ­νες αξί­ες. Ο άν­θρω­πος εξε­λίσ­σε­ται μέ­σα από μια δι­α­δι­κα­σία δι­αρ­κών ανα­θε­ω­ρή­σε­ων.

Το βάλ­τω­μα και η εμ­μο­νή σε ιδέ­ες που έχουν ξε­πε­ρα­στεί από τα γε­γο­νό­τα, συ­νι­στά μια άκρως συ­ντη­ρη­τι­κή στά­ση, που έχει ως γε­νε­σι­ουρ­γό αιτία τον δογ­μα­τι­σμό. «Ο τσα­γκά­ρης δεν κό­βει το πό­δι στα μέ­τρα του πα­που­τσιού», γρά­φει ο Τά­κης Λα­ζα­ρί­δης… — Σά­κης Μουμ­τζής

– Και τώ­ρα τι γρά­φεις; τον ρώ­τη­σα.

Μου έδω­σε έναν φά­κε­λο με δα­κτυ­λο­γρά­φο και άρ­χι­σα να φυλ­λο­με­τράω.

– Ήρ­θα για να μου πεις τη γνώ­μη σου, είπε.

Δεν άρ­γη­σα να κα­τα­λά­βω ότι κρα­τού­σα στα χέ­ρια μου το κα­τα­στά­λαγ­μα της σκλη­ρής ζω­ής του και την ίδια την ψυ­χή του. Αλ­λά και ότι αυτός κι εγώ, που ξε­κι­νή­σα­με σε δι­α­φο­ρε­τι­κές επο­χές και από εντε­λώς δι­α­φο­ρε­τι­κές αφε­τη­ρί­ες, βρι­σκό­μα­στε τώ­ρα στο ίδιο μή­κος κύ­μα­τος.

Κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο: Όπου οι από­ψεις μας δεν ταυ­τί­ζο­νται, ο πιο κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κός στην κα­τα­δί­κη της «σο­φής ηγε­σί­ας» είναι αυτός, χω­ρίς να κρα­τάει την πα­ρα­μι­κρή επι­φύ­λα­ξη, χω­ρίς να δι­α­τη­ρεί την πα­ρα­μι­κρή αμ­φι­βο­λία.

Του ζή­τη­σα να μου μι­λή­σει για τη ζωή του. Και είδα αμέ­σως πως είχα να κά­νω με έναν από εκεί­νους τους αν­θρώ­πους που δεν τους συ­να­ντάς κά­θε μέ­ρα στον δρό­μο.

Δεν θα είναι υπερ­βο­λή αν προ­σθέ­σω πως μπρο­στά σ’ αυτόν τον άν­θρω­πο με τα στα­ρά­τα λό­για, τα γε­μά­τα θάρ­ρος, αξι­ο­πρέ­πεια και τε­τρά­γω­νο πα­τρι­ω­τι­σμό, ένι­ω­σα το δέ­ος που νι­ώ­θει όποι­ος σε κά­ποια στιγ­μή ανα­ρω­τι­έ­ται αν ο ίδι­ος υπό τις ίδι­ες ακρι­βώς συν­θή­κες θα έβρι­σκε τη δύ­να­μη να εκ­πλη­ρώ­σει με τον ίδιο τρό­πο αυτό το ίδιο χρέ­ος. — Γι­άν­νης Βούλ­τε­ψης

Ο νε­α­ρός Τά­κης Λα­ζα­ρί­δης υπη­ρε­τού­σε κα­νο­νι­κά τη στρα­τι­ω­τι­κή θη­τεία του όταν, τον Νο­έμ­βριο του 1951, ξέ­σπα­σε στην Αθή­να η υπό­θε­ση των ασυρ­μά­των του ΚΚΕ, με εξέ­χο­ντα κα­τη­γο­ρού­με­νο τον Νί­κο Μπε­λο­γι­άν­νη. Η δί­κη, με την κα­τη­γο­ρία της κα­τα­σκο­πεί­ας (Α.Ν. 375/1936) έγι­νε το Φε­βρου­ά­ριο του 1952. Οκτώ από τους 29 κα­τη­γο­ρου­μέ­νους κα­τα­δι­κά­στη­καν σε θά­να­το: Νί­κος Μπε­λο­γι­άν­νης Δη­μή­τρης Μπά­τσης, Ηλί­ας Αρ­γυ­ρι­ά­δης, Νι­κό­λα­ος Κα­λού­με­νος, Έλ­λη Ιω­αν­νί­δου, στρα­τι­ώ­της Φι­λά­ρε­τος (Τά­κης) Λα­ζα­ρί­δης, Χα­ρά­λα­μπος Μπι­σμπι­ά­νος. Οι κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι σε θά­να­το της δί­κης Μπε­λο­γι­άν­νη κρα­τή­θη­καν στις φυ­λα­κές Καλ­λι­θέ­ας ολό­κλη­ρο τον Μάρ­τιο του ’52. Ο Λα­ζα­ρί­δης δεν ήταν στο ίδιο κε­λί με τον Μπε­λο­γι­άν­νη και τον Μπά­τση. Δεν τον έβα­λαν χω­ρίς λό­γο σε εκεί­νο το κελ­λί. Στη δί­κη ο Τά­κης «υπε­ρα­σπί­στη­κε με επα­να­στα­στι­κή συ­νέ­πεια και αδι­αλ­λα­ξία την τι­μή και την υπό­λη­ψη του κόμ­μα­τος, όπως έγρα­ψαν τα κομ­μα­τι­κά έντυ­πα. Το βρά­δυ της 31ης Μαρ­τίου 1952 πή­ραν από τη φυ­λα­κή τους Μπε­λο­γι­άν­νη, Μπά­τση, Αρ­γυ­ρι­ά­δη και Κα­λού­με­νο και τους εκτέ­λε­σαν στο Γου­δί αφού φώ­τι­σαν το χώ­ρο με τους προ­βο­λείς των κα­μι­ο­νι­ών. Σκόρ­πι­σαν τους επι­ζή­σα­ντες σε δι­ά­φο­ρες φυ­λα­κές της Κε­φαλ­λο­νι­άς, επέ­ζη­σε χά­ρις στο νε­α­ρό της ηλι­κί­ας του, αλ­λά και χά­ρις στο γε­γο­νός ότι ο πα­τέ­ρας του εκτε­λέ­στη­κε από τους Γερ­μα­νούς και η μη­τέ­ρα του για την αντι­στα­σι­α­κή της δρά­ση και κα­τα­δι­κά­στη­κε σε ισό­βια δε­σμά από βουλ­γα­ρι­κό στρα­το­δι­κείο…

Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά  την αγορά, να επισκέπτεται  οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.