Στα όνειρα λέμε ναι – Γράφει ο Γιάννης Διαμαντόγλου.
Στα όνειρα λέμε ναι.
Τούτα τα ξέφτια των ονείρων δεν έχουν σεβασμό, μας γαργαλούν τα βράδια και την ημέρα παριστάνουν τα ανήξερα. Μήπως σταδιακά οι κοινωνία έχει πάψει να είναι ευεπίφορη προς την ονειροπόληση, μετατρέποντας την όλη διαδικασία σε γραφικό αναχρονισμό; Παγιδευμένη κάτω από τις σάρκες μας, η ψυχή ανασταίνεται με τα όνειρα, αυτό το φαντασιακό εργαστήριο πραγματικότητας. Δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομακτικό απ τη ζωή χωρίς δαύτα. Ίσως μια απ τις μεγαλύτερες βλασφημίες είναι η παραίτηση από όσα ονειρευτήκαμε. Ορισμένες φορές η ακρίβεια των λέξεων που χρησιμοποιούνται για την αναφορά ή αφήγηση μιας ιστορίας, περιγράφουν και τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για αυτή την ιστορία. Τα τελευταία χρόνια, με κατάπληξη παρατηρώ την συστηματική προσπάθεια αποδόμησης τη λέξης όνειρο. Γενιές και γενιές πολιτών, μαθητών, φοιτητών, εργαζόμενων και αθλητών γαλουχούνται μέσω της ιδιότυπης βιομηχανίας αυτοβοήθειας, με το μελαγχολικό μότο ότι οι άνθρωποι στη ζωή τους πρέπει να έχουν στόχους και όχι όνειρα. Ο βαρυφορτομένος όρος του ονείρου, δεν καθίσταται θελκτικός και δεν καθορίζει λεπτομερώς τον τρόπο και την τεχνοκρατική προσέγγιση της επίτευξης του. Προφανώς δεν κομίζω την άποψη της αντικατάστασης των στόχων από όνειρα, αυτό ωστόσο δεν είναι δυνατόν να παραμείνει ασχολίαστο, αντιμετωπίζοντας με απόλυτη φυσικότητα την καρατόμηση τους. Οι σύγχρονοι άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας το πτώμα των ονείρων που σκοτώσαμε, γι’ αυτό όλοι μυρίζουμε θάνατο. Φέρνω στο μυαλό μου όλους τους σπουδαίους καλλιτέχνες, πολιτικούς, φιλοσόφους και αναρωτιέμαι αν βίωσαν το ταξίδι τους ως απλοί επιβάτες τρένου σιδηροδρομικής γραμμής, που κατακτούσαν στη σειρά σταθμούς ή ως εμπνευσμένοι οδοιπόροι που ξεδιψούσαν απ τους κρουνούς των ονείρων. Το να είναι ο άνθρωπος στοχοπροσηλωμένος, είναι σαφέστατα ιδιότητα απαραίτητη για να ξεφύγει απ την έννοια της μοίρας, καθορίζοντας κατά μεγάλο ποσοστό αυτόνομα το μέλλον του -όσο είναι δυνατόν-. Ωστόσο, η ονειροπόληση, ίσως αποτελεί επιπρόσθετα πηγή ζωής, με την έννοια του ανανεωμένου εσωτερικού κινήτρου που δίνει κατεύθυνση, ενέργεια και αίσθηση αυτοπραγμάτωσης.
Το όνειρο περιγράφεται ως σύνολο από εικόνες, σκέψεις, επιθυμίες ή συναισθήματα που υπάρχουν στο μυαλό μας. Πρόκειται για δημιούργημα ή σύλληψη της φαντασίας μας, που τις περισσότερες φορές εξαπλώνεται στο μέλλον. Ας πούμε ότι είναι οτιδήποτε ευχόμαστε και ελπίζουμε να το πετύχουμε μέσα σε απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα. Είναι ο συνδυασμός κινήτρων, εγρήγορσης, επιθυμίας και φαντασίας αναμεμειγμένα μεταξύ τους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουν καλύτερο αποτέλεσμα σε σύγκριση με το καθένα ξεχωριστά. Τα όνειρα είναι για τη ζωή, ότι η κασετίνα για τα μολύβια και τις ξύστρες του μαθητή, δηλαδή το πλαίσιο τοποθέτησης όλως των εργαλείων που θα τον βοηθήσουν για την επίτευξη των στόχων του. Η αξία μιας πορείας ζωής, είναι ευθέως ανάλογη με τους οραματισμούς που παράγει.
Κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, υποψιάζομαι ότι υπέστην κάποιου τύπου σύγχυση σχετικά με τα όνειρα και τους στόχους μου. Αν και ως μαθητής υπήρξα συνεπής στη διαδικασία στοχοθέτησης. Αρχικά από μικρό παιδί, είχα το όνειρο να γίνω πιλότος στην πολεμική αεροπορία, πράγμα που εν τέλει δεν έγινε ποτέ∙ διότι άλλαξα γνώμη στην πορεία.
Πριν έρθει όμως η οριστική μέρα ρήξης ονείρου, λαχταρούσα επί σειρά ετών ιπτάμενα ηλιοβασιλέματα, αερομαχίες και υπερηχητικές πτήσεις πάνω απ το Αιγαίο πέλαγος. Αν και σε αυτές τις ηλικίες, είναι αρκετά συχνότερη η ανεπτυγμένη εξπρεσιονιστική(1) αντίληψη των ονείρων, ομολογώ ότι απ τον οραματισμό μέχρι τον σχεδιασμό και ως ένα μέρος την εκτέλεση του πλάνου, αποδείχτηκα ακριβής. Το όνειρο μου τελικά ακυρώθηκε, παρόλα αυτά εξιλεώθηκε, διότι με οδήγησε με ασφάλεια ,μέχρι την επόμενη αγαπημένη μου επιστήμη. Συνεπώς, ακολούθησα το δρόμο που στοχάστηκα και με ενέπνευσε, αλλά είναι προφανές ότι λίγο πριν το τέλος ξεστράτησα για την επιστήμη που ήταν άκρως ελκυστική για μένα. Όταν μετά από λίγα χρόνια όντας τελειόφοιτος, ξεκίνησα την επεξεργασία των επόμενων επιλογών, δηλαδή αν θα ακολουθήσω την επέκταση των σπουδών ή το δρόμο της εργασίας,πήρα την υπερβολικά πεπλανημένη απόφαση της εργασίας. Αν και το όνειρο μου αντανακλούσε την συνέχιση σπουδών, οι πολύ περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες αλλά και η αναθεωρημένη μου -καρτεσιανού τύπου- αντίληψη ότι εργάζομαι άρα υπάρχω, οδήγησαν στην εσπευσμένη ακαδημαϊκή ολοκλήρωση, βγαίνοντας άμεσα στον εργασιακό στίβο. Αυτή η απόφαση, μου στοίχισε περίπου 10 χρόνια αναστολής των σπουδών, εφόσον ολοκλήρωσα τα προγράμματα που ήθελα με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση -αλλά αυτοχρηματοδοτούμενος-, μετά τα 34 έτη μου. Το ότι παραχώρησα το όνειρο μου, στην απλή λογιστική εκτίμηση , αποτελεί μέχρι και σήμερα πραγματική προσωπική πληγή. Όχι μόνο γιατί δεν προχώρησα στην επιθυμητή ακαδημαϊκή καριέρα που ίσως ταίριαζε καλύτερα στην προσωπικότητα μου, αλλά και γιατί λιποτάκτησα -εξαγοραζόμενος – απ τα όνειρα μου.
Η διαδικασία μετατροπής του ονείρου σε χειροπιαστό αποτέλεσμα, είναι δεδομένη και έχει συγκεκριμένη σειρά. Αρχικά ως δόκιμοι φυγάδες της πραγματικότητας δημιουργούμε το όραμα. Έπειτα σχεδιάζουμε συγκεκριμένα ξεχωριστά βήματα προς την επίτευξη του, ενώ στο τέλος δρούμε έτσι ώστε να αποκαλυφθεί μέρος ή ολόκληρο το προσδοκώμενο όραμα. Η εποχή μας δεν χαρακτηρίζεται απ την υψηλή ζήτηση σε όνειρα, ωστόσο αποτελεί ικανότητα άσχετη απ τη ζήτηση και μάλιστα ορισμένοι όταν καταφέρνουν να βελτιώνουν τις ζωές άλλων ανθρώπων, εκτός από ονειροπόλοι είναι και ευεργέτες. Ο σύγχρονος εξοβελισμός της φαντασίας μας, συμφωνεί με το πνεύμα της εποχής για παραγωγικότερους και ανεξάντλητους υπερήρωες, παρακινούμενους αποκλειστικά από βαλτούς έξωθεν στόχους. Μια συμβουλή επιβίωσης για τον παρόντα κόσμο, ίσως θα ήταν: να είστε ονειροπόλοι μόνοι σας, οραματιστές με λίγους και ενθουσιασμένοι με όλους. Όσο όμως και αν με κατακλύζει η απογοήτευση, δεν μπορώ να αρκεστώ σε τέτοιου είδους προσέγγιση πρακτικής σοφίας. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος έχει συμπυκνώσει όλη την αλήθεια για την αξία των ονείρων μόνο σε μια μικρή φράση: «Σαν πεθάνω τούτο που θα μου λείψει πιο πολύ θα είναι το όνειρο, όχι η ζωή»(2). Τη υπέροχη διαπίστωση ! Μόνο τούτη η φράση να είχε απομείνει στη γλώσσα μας, αυτή θα προτιμούσα να κληρονομήσω σε έναν νέο άνθρωπο. Κλείνοντας την συγκεκριμένη μικρή ενότητα, ας αρκεστούμε στην ανακούφιση που προκύπτει απ αυτή την καταπληκτική προσέγγιση, ότι η δημιουργία προσωπικών ονείρων, είναι από μόνη της ο ένας και μοναδικός λόγος για να ζεις.
(1) Ο Εξπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό κίνημα της μοντέρνας τέχνης που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, περίπου την περίοδο 1905-1940 και κυρίως στο χώρο της ζωγραφικής. Βασικό χαρακτηριστικό των εξπρεσιονιστών καλλιτεχνών ήταν η τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα στα έργα τους.
(2) Η ζώη σε απόσταση-Στοχασμοί, εκδόσεις των φίλων, 2019.
Ο Γιάννης Διαμαντόγλου γεννήθηκε στον `Aγιο Ιωάννη Ρέντη Πειραιά και αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο Αγίου Ιωάννη Ρέντη. Ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Τμήμα Χημείας και μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τίτλο Εφαρμοσμένη Διαιτολογία και Διατροφή με εξειδίκευση στις αλληλεπιδράσεις της διατροφής σε μοριακό επίπεδο. Κατέχει επίσης μεταπτυχιακό τίτλο από το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στη Διαχείριση Αποβλήτων.
Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται επαγγελματικά σε φαρμακευτική εταιρεία, ενώ στο παρελθόν έχει εργαστεί στη βιομηχανία λιπών και ελαίων καθώς και στο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης φαρμακοβιομηχανίας. Έχει δημιουργήσει το blog θεμάτων διατροφής με τον τίτλο diatrofoskopio, ενώ ανά διαστήματα αρθρογραφεί ως συνεργάτης για διατροφολογικά θέματα σε διάφορα περιοδικά. Τιμήθηκε 2 φορές με το πρώτο βραβείο της πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών (ΠΕΛ) στους Δελφικούς αγώνες ποίησης 2018, καθώς και στους πανελλήνιους λογοτεχνικούς αγώνες του 2016. Έχει συγγράψει το βιβλίο «Διατροφή και συναισθήματα» (Εκδόσεις Αρμός, 2021).
