Ο Πολυπόδαρος – Σουζάνα Άννα Παπαφάγου – Ρωτά ο Μπουζάρας Δημήτρης.
Σουζάνα Άννα Παπαφάγου
Ο Πολυπόδαρος
Η πρώτη σας συγγραφική απόπειρα είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, ένα βιβλίο πολυεπίπεδο, ένα σύνολο συναισθημάτων, παιχνιδιού, γνώσης, τα οποία δε σταματούν με το κλείσιμο της τελευταίας σελίδας. Πως προέκυψε η ιδέα για αυτό το βιβλίο, για ποιους λόγους επιλέξατε σαν πρώτη συγγραφική απόπειρα ένα βιβλίο για παιδιά προσχολικής ηλικίας;
Η μεγάλη μου επιθυμία ήταν, αν κατάφερνα να γράψω κάποια στιγμή ένα βιβλίο, να ξεκινήσω συγγραφικά από το Α (που είναι και το Ω) φέρνοντας κοντά τις γνώσεις μου σε σχέση με την ψυχολογία των πολύ μικρών παιδιών και των ενηλίκων, λαμβάνοντάς τους μικρούς αναγνώστες υπόψιν ως κοινωνικά όντα και μελλοντικούς ενήλικες. Η κόρη μου και οι δημιουργικές μας στιγμές ήταν και είναι η βασική πηγή έμπνευσής μου!
Ο Πολυπόδαρος που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι ένα βιβλίο το οποίο βοηθά στην ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών, εμπλουτίζει το λεξιλόγιο τους εμπλέκοντας μέσα στην υπέροχη ιστορία διάφορα γνωστικά αντικείμενα -γλώσσα, μαθηματικά, εικαστικά-.Τι στόχους θέσατε εξ αρχής; Το αποτέλεσμα τους ξεπέρασε;
Για μένα όλα τα γνωστικά αντικείμενα είναι ερεθίσματα που βοηθούν τα μικρά μας να αναπτύξουν υγιείς συνδέσεις με το εξωτερικό περιβάλλον και τον εσωτερικό τους κόσμο, που διαμορφώνεται αργά και σταθερά με τη βοήθεια όσων τα φροντίζουν.
ο Στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας χώρος παιχνιδιού που δεν θα κατευθύνει τα παιδιά με στείρο τρόπο αλλά που θα λειτουργεί σαν ασφαλές έδαφος στο οποίο θα μπορούν να δημιουργούν, να φαντάζονται και να συνδυάζουν όσα ξέρουν με όσα βλέπουν για πρώτη φορά. Οι εικόνες του Μενέλαου Κουρούδη ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο που επέτρεψε όχι μόνο να πετύχουμε αυτόν τον στόχο αλλά και να τον ξεπεράσουμε, να δώσουμε στα παιδιά ακόμα μεγαλύτερο χώρο παιχνιδιού και δημιουργικής φαντασίας.
Μεγαλώσατε σε ένα σπίτι με βιβλία; Ο Πολυπόδαρος είναι αποτέλεσμα της μητέρας, της συγγραφέως, της ψυχολόγου, ή μήπως και οι τρεις ιδιότητες σας το διεκδικούν ισόβαθμα;
Έζησα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία πολλών ειδών, ο πατέρας και η μητέρα μου είναι γιατροί με καλλιτεχνικές ανησυχίες, τους λες και παραμυθάδες. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν βουτηγμένα στην φαντασία, στο χρώμα και στις ιστορίες. Νομίζω πως ο Πολυπόδαρος είναι ένα πλάσμα που κυοφορούσα από παιδί, συνέχισα να κυοφορώ ως ψυχολόγος και που γεννήθηκε μαζί με την κόρη μου.
Πολλές φορές ακόμη και αυτές οι «μικρές» αγωνίες των παιδιών όπως αυτή που περιγράφετε στον Πολυπόδαρο, τα μικρά τους προβλήματα -να μάθει να βάζει τα παπούτσια της-του και να ανακαλύψει που βρίσκονται-αντιμετωπίζονται από τους ενηλίκους με εξαιρετικά αρνητικό τρόπο. Πόσο λανθασμένη είναι αυτή η συμπεριφορά από τη πλευρά των γονέων και πόση ζημιά μπορούν να κάνουν στο χαρακτήρα του αυριανού ενηλίκου;
Νομίζω πως ως γονείς θα ήταν καλό να μην ανακατεύουμε τις δικές μας αγωνίες με εκείνες των παιδιών. Είναι σημαντικό να είμαστε δίπλα τους και να τα βοηθάμε δίνοντάς τους το χώρο και χρόνο να εκφραστούν, να κάνουν λάθη και να επανορθώσουν. Για να γίνει βέβαια αυτό θα πρέπει εμείς οι γονείς να έχουμε αποκτήσει / δημιουργήσει έναν χώρο ασφαλή, πρώτα από όλα για μας ώστε να στρεφόμαστε εκεί για ανατροφοδότηση κάθε φορά που χρειάζεται και έτσι να μην μπερδεύουμε τα δικά μας καθήκοντα, τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας επιθυμίες και τα δικά μας όνειρα με τα δικά τους!
Στο σημείωμα σας γράφετε μια λέξη κλειδί, συναισθήματα, δίνουμε την απαραίτητη προσοχή στα συναισθήματα των παιδιών μας; Τα βοηθούμε, επιτρέπουμε την εξωτερίκευση τους οποία και αν είναι αυτά; Πόσο σημαντικό είναι αυτό για την ψυχική υγειά του αυριανού ενηλίκου;
Ένα παιδί που δεν έχει χώρο να εκφράσει τα συναισθήματά του, και μιλώ για όλα τα συναισθήματα (γιατί φυσικά όλα είναι απόλυτα χρήσιμα) θα γίνει ένας εγκλωβισμένος ενήλικας, μπλεγμένος σε ένα κουβάρι συναισθημάτων. Είναι σαν όλα αυτά τα συναισθήματα που δεν βρίσκουν έναν χώρο ασφαλή, ώστε να εκφραστούν με λέξεις, να γίνονται τσιμέντο και με αυτό να δημιουργείται ένα τείχος που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε ψυχοκοινωνική απομόνωση. Είναι απόλυτα σημαντικό, σαν γονείς να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας και να κάνουμε χώρο στα παιδιά μας να τα εκφράζουν και εκείνα σε εμάς και στους γύρω τους!
Θεωρείτε πως το να αφηγούμαστε μια ιστορία στα παιδιά μας είναι εξίσου σημαντικό με το να προτρέπουμε τα παιδιά να πλάθουν ιστορίες και να τις αφηγούνται;
Νομίζω πως η αφήγηση μιας ιστορίας είναι ζωτικής σημασίας. Το να αφηγούμαστε αλλά και το να μας αφηγούνται είναι λειτουργίες που μας κρατούν ψυχικά ζωντανούς. Τα πολύ μικρά παιδιά έχουν ανάγκη αυτήν την πνευματική τροφή όχι μόνο να την απολαύσουν αλλά και να την προσφέρουν. Ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με ιστορίες και έχει την ελευθερία να ξετυλίξει τις δικές του ιστορίες είναι ένα παιδί που θα μεγαλώσει με υγεία, που θα έχει μια σταθερή αίσθηση εαυτού. Ένα παιδί που έχει ακούσει ιστορίες αλλά και που έχουν ακούσει τις ιστορίες του, είναι ένα παιδί που θα μεγαλώσει έχοντας εμπιστοσύνη στους γύρω του, στον εαυτό του και που θα σέβεται τον χώρο τον δικό του αλλά και των άλλων!
Παρά τις πολλές υποχρεώσεις σας δηλώσατε πως προσπαθείτε να περνάτε ποιοτικό χρόνο με τη μικρή σας κόρη. Πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεται αυτός ο χρόνος, πόσο σημαντική είναι αυτή η επαφή ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους;
Είμαι πια πεπεισμένη πως για να δημιουργηθεί η αίσθηση της εσωτερικής ασφάλειας, στη διάσταση του χώρου και του χρόνου στους ανθρώπους, πρέπει να έχει επιτευχθεί μια σημαντική διαδρομή, η οποία ξεκινά μέσα στην αγκαλιά την απέραντη και την άχρονη του πρώτου σημαντικού ανθρώπου. Σταδιακά ο χώρος και ο χρόνος πρέπει να γίνονται ποιοτικοί και να γεμίζει ο μικρός άνθρωπος με ερεθίσματα που θα τον βοηθούν να γνωρίζει τον ψυχικό χώρο μέσα του και να τον συνδέει με την πραγματικότητα έξω του.
Έχετε στα «σκαριά» κάτι νέο;
Ξέρετε, κατάγομαι από ένα υπέροχο νησί, την Ικαρία, και αυτός είναι ο λόγος που πάντα έχω κάτι στα σκαριά, γιατί αγαπώ τα ταξίδια στο απέραντο γαλάζιο της γης, του ουρανού αλλά και της φαντασίας μου!
Σπούδασα στην Ιταλία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Ψυχολογίας της Πάρμα, στο πενταετές πρόγραμμα ‘Αναπτυξιακή Κλινική Ερευνητική Ψυχολογία’.
Επέστρεψα στην Ελλάδα αφού ολοκλήρωσα μεταπτυχιακό πρόγραμμα με τίτλο «οικογενειακή θεραπεία και σεξουαλική διαφορετικότητα » και ξεκίνησα αμέσως πενταετή εκπαίδευση στην Ελληνική Εταιρία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας, όπου πια είμαι τακτικό μέλος.
Το 2011 ξεκίνησα να παρακολουθώ εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Ινστιτούτο Ψυχοδράματος Αθηνών για 4 χρόνια.
Έχω παρακολουθήσει και ολοκληρώσει εκπαιδευτικά σεμινάρια στην Ελληνική Ψυχοσωματική Εταιρία και συνεχίζω να καταπιάνομαι με εκπαιδεύσεις και εποπτικές συνεδρίες.
Τα τελευταία 10 χρόνια έχω υπάρξει επιστημονικός συνεργάτης στο Αιγινήτειο νοσοκομείο ως ομαδική αναλύτρια στο Τμήμα Διαταραχής Προσωπικότητας.
Το 2008 ξεκίνησα να εργάζομαι ιδιωτικά στο γραφείο μου με οικογένειες, ζευγάρια, ομάδες και ατομικά (ενήλικες, εφήβους και παιδιά,).
Το 2018 ονειρεύτηκα να δημιουργήσω έναν χώρο θεραπείας και τέχνης, όπου θα συνεχίσω να δουλεύω ατομικά και ομαδικά μέσω της αναλυτικής ψυχοθεραπείας αλλά θα πραγματοποιούνται παράλληλα, ομάδες ζωγραφικής και Πύλου κυρίως (σε συνεργασία με καλλιτέχνες), ομάδες δημιουργικής γραφής, ομάδες συμβουλευτικής γονέων και δραστηριότητες για όλη την οικογένεια.
Το όνειρό μου ξεκινά να ζωντανεύει σε μια δύσκολη περίοδο, της πανδημίας, μιας και «αναγκάστηκα» να αλλάξω χώρο λόγο τετραγωνικών (έπρεπε να μεταφερθώ, μετά τα 13 χρόνια, σε μεγαλύτερο χώρο).
Από το 2013 γράφω στο περιοδικό Τaλκ (περιοδικό για γονείς), αναπτύσσοντας κυρίως ψυχολογικά θέματα, και μιλώ για την ευεργετική ιδιότητα των βιβλίων μέσα από τη στήλη μου «Μια ψυχολόγος διαβάζει βιβλία ».
θα με βρείτε στο https: www.humansoulroots.com
Οι απόψεις του εκάστοτε άρθρου, αντικατοπτρίζουν την προσωπική άποψη του συντάκτη. Προτείνουμε, ο εν δυνάμει αναγνώστης, αφενός να προβαίνει σε έλεγχο αγοράς, για την εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής, αφετέρου κατά την αγορά, να επισκέπτεται οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, ώστε να ελέγξει από μόνος του, κατά πόσο το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, καλύπτει τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του.
