“Ο άχρηστος γονιός” – Γράφει ο Μπουζάρας Δημήτρης.

Ποιος είναι ο ιδανικός γονιός;

Πολλοί αν όχι όλοι από εμάς από τη στιγμή που γινόμαστε γονιοί, το ερώτημα αυτό είναι από τα πρώτα που μας απασχολούν.

Το παιδί  για να μεγαλώσει σωστά θα πρέπει κατ’ αρχάς, να νιώθει αποδοχή. Το κάθε παιδί είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος ακόμη και από εμάς, άσχετα με τον αριθμό των χρωμοσωμάτων που κληρονόμησε, αρά έχει διαφορετικά θέλω και μπορώ.

Το παιδί   θα πρέπει να μεγαλώσει μέσα στην αγάπη, αυτό, θα το θωρακίσει ώστε να μπορέσει να τα βάλει με όλους του δαίμονες της ζωής.

Το παιδί  θα πρέπει να μεγαλώνει και να επιβραβεύεται τις πράξεις του και όχι για το αποτέλεσμα, να  μαθαίνει πως το ταξίδι είναι πολλές φορές πιο σημαντικό από την επιτυχία.

Το παιδί  θα πρέπει να ενθαρρύνεται για  τη σκληρή δουλειά, ώστε να κατανοήσει πως η επιτυχία, θέλει κόπο και όταν ο στόχος κατακτηθεί, να νιώσει υπερήφανο για τον εαυτό του.

Το παιδί  από μικρό θα πρέπει να  μαθαίνει πως να βρίσκει λύσεις, αυτό θα το κάνει  να πιστεύει περισσότερο στον εαυτό του και έτσι να αισθάνεται δυνατότερο.

Το παιδί  θα πρέπει να ζει την παιδική του ηλικία, να συγκρίνεται  με όμοιους του και όχι να μεγαλώσει απότομα και να κάνει την ούτως ή άλλως αναπόφευκτη σύγκριση με ανόμοιους του -ηλικιακά-  και να απογοητεύεται.

Το παιδί  θα πρέπει να μαθαίνει  πως η αποτυχία είναι ευλογία, η σημερινή αποτυχία, μας στρώνει το χαλί της αυριανής επιτυχίας.

Το παιδί  θα πρέπει να παίρνει από εμάς το παράδειγμα και να  μαθαίνει πως  παντού υπάρχουν όρια, ακόμη και ο ήρωας, γνωρίζει που θα πρέπει να σταματήσει, ειδάλλως, δε λέγεται ήρωας αλλά τρελός.

Το παιδί  θα πρέπει να μαθαίνει  να πατά μόνο του και να προχωρά έστω και αν πίσω του δεν ακούγονται βήματα.

Το παιδί  θα πρέπει να μάθει να μην έχει από ένα σημείο και μετά, τη δική μας ανάγκη.

Σε μια παρουσίαση ενός  βιβλίου του, ο αείμνηστος Κώστας Γκοτζαμάνης Ψυχίατρος-συγγραφέας δέχτηκε μια ερώτηση από το κοινό.

«Ποιος είναι ο ιδανικός γονιός;»

Η απάντηση που δόθηκε, θορύβησε το κοινό.

«Μα ο άχρηστος, αυτός δηλαδή ο οποίος μεγάλωσε έτσι τα παιδιά του, ώστε από ένα σημείο και μετά να τους είναι «άχρηστοι» οι γονείς. Εκείνος ο γονιός, στον οποίο δε χρειάζεται πλέον, να βασίζονται τα παιδιά για να πορευτούν στη ζωή, τους έμαθε να τα καταφέρνουν μόνα τους. Αυτός είναι ο ιδανικός γονιός».

Πόσο δίκιο είχες γιατρέ!