Τι είναι η ενσυναίσθηση;

Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την ενσυναίσθηση. Αν έχουμε,αν είχαμε,αν θα πρέπει να έχουμε.

Επίσης, πολλές φορές αναρωτηθήκαμε ως γονείς,αν όντως υπάρχει λόγος να μεγαλώσουμε παιδιά με ενσυναίσθηση,μιας και ο κόσμος που δημιουργήσαμε για εκείνα, είναι ένας κόσμος σκληρός,ένας κόσμος στον οποίο,η υπεροχή της δύναμης, κάθε είδους, καθορίζει πολλές φορές την εξέλιξη και το αποτέλεσμα.

Χρειάζεται λοιπόν ή όχι; Τι είναι τελικά ή ενσυναίσθηση;

Η εν συναίσθηση, είναι η ταύτιση με τον άλλο,η ικανότητα να μπορούμε να ταξιδέψουμε με τα δικά του παπούτσια,να δούμε το κόσμο όπως εκείνος τον βλέπει,να τον κατανοήσουμε. Είναι ένα γεγονός, που καθόρισε το είδος μας και εκείνο, που διαχώρισε τον πολιτισμένο από τον πρωτόγονο άνθρωπο. Η πρώτη φορά που ο ένας νοιάστηκε για τον άλλο,κατάλαβε τον πόνο του και συνέδραμε προς βοήθεια, ήταν η αρχή μιας άλλης εποχής.

Το παραπάνω γεγονός, ήταν εκείνο που καθόρισε το είδος μας και το βοήθησε να εξελιχθεί. Δε βοήθησε -όπως θεωρούνταν παλαιότερα- ο ανταγωνισμός,η πάλη,η δύναμη.

Αυτός που επιβίωσε δεν ήταν ο δυνατότερος ,αλλά εκείνος που δημιούργησε δεσμούς ,οι οποίοι εξελίχθηκαν στη δημιουργία ομάδων και οι οποίες με τη σειρά τους, βοήθησαν στην επιβίωση του είδους σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

Σε σχέση με την ενσυναίσθηση δημιουργήθηκαν και συντηρήθηκαν μύθοι. Ένας από αυτούς, υποστηρίζει πως  η ενσυναίσθηση είναι ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους,πως τα ζώα δε δείχνουν σημάδια της. Υπάρχουν όμως, πολλές έρευνες που αποδεικνύουν το αντίθετο και μάλιστα αποδεικνύουν πως πολλά είδη,παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα εν συναίσθησης.

Ένας άλλος μύθος είναι πως  οι περισσότεροι νοιαζόσαστε για το κακό των άλλων. Η φράση “ο κόσμος είναι κακός” προφανώς δεν έχει καμία βάση αλήθειας. Ο κόσμος βασίστηκε και βασίζεται στην καλοσύνη για να μπορεί να δει το μέλλον.

Ένας ακόμη μύθος που καταρρίφθηκε, είναι πως τα μωρά γεννιούνται δίχως ίχνος ενσυναίσθησης.

Φτάνει να παρατηρήσουμε, πως ένα μωρό τρέχει να βοηθήσει ένα άλλο σε μια “δύσκολη” στιγμή του, ή κλαίει όταν το διπλανό μωρό κλαίει και εκείνο.

Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα -αν το ψάξουμε πιο προσεκτικά- αποδεικνύουν το γεγονός πως ούτε ο κόσμος είναι κακός,ούτε επιβιώνει κάποιος πατώντας επάνω σε πτώματα,αντιθέτως μάλιστα.

Θα πρέπει λοιπόν, να το σκεφτούμε ξανά και ως γονείς ,να δώσουμε εμείς το παράδειγμα της εν συναίσθησης στα παιδιά μας. Εμείς είμαστε ο πρώτος κύκλος γνώσης για εκείνα,ίσως, ο πιο σημαντικός.

Ένας κόσμος φωτεινός -σαν αυτον που θέλουμε όλοι- χτίζεται σιγά σιγά,αστέρι αστέρι. Δεν είναι πολυτέλεια λοιπόν,ούτε αδυναμία , είναι μια επιτακτική ανάγκη.

Δεν υπάρχει επιβίωση η οποία βασίζεται στο φόβο,τη δύναμη,τη βία. Υπάρχει επιβίωση, η οποία βασίζεται στην αγάπη,την επικοινωνία,τη γνωριμία,τη συνεργασία και την αλληλεγγύη.

Όσο για τους κάθε είδους μύθους που κυκλοφορούν για τα πάντα πλέον, καλό θα ήταν να διαβάζουμε προς τέρψιν και μόνο εκείνους που αποτελούν αφηγήσεις κατορθωμάτων ηρώων ή ανήκουν στη σφαίρα της παραδοσιακής λαϊκής αφήγησης,με καλύτερους όλων, εκείνους που έχουν ως ήρωες τα ζώα.

Ο κόσμος  πάει μπροστά μόνο με την αγάπη και την αλληλοβοήθεια,τη συναδελφοσύνη και την κατανόηση,την αποδοχή και το σεβασμό,την ιδιότητα του ενός, να νιώθει τον άλλο.

Δύσκολο;